Zondag 24 april Bar - Shkodër, 50 km

Een haan wekt ons al voor de wekker, we ontbijten en zijn rond 8:30 u op weg. Het is weer een zonnige dag en al snel kan de fleezetrui uit. We hebben besloten niet via Ulcinj te rijden, maar de rechtstreekse route door het binnenland te nemen. Het is even werken om van zeeniveau op een hoogte van 300 m te komen, de hoogte waarop dit gebied ligt. Het is er heel groen, we fietsen over een landweg en hoewel het Orthodox eerste paasdag is, komen we behoorlijk wat auto’s tegen. In het dorp waar de weg aansluit op de E752 drinken we koffie.

Daarna volgen nog tien ontspannen km ’s over zéér goed wegdek tot de grens met Albanië. Vanuit Albanië staat er voor het loket een lange file; wij mogen via de achterkant van het lokethuisje bijna direct door. De weg heet nu SH41en voert ons parallel aan de L. i Bunës, (de rivier die voor een groot deel de grens vormt tussen Montenegro en Albanië) naar de brug, waar we de rivier oversteken. Hoog boven ons uit torent het Rozafakasteel. We rijden Shkodër in over een vierbaansweg met rommelige drukte: op de rechterbaan staan soms ineens auto’s stil en rijden veel fietsers, heel langzaam, soms zelfs tegen het verkeer in. Daaromheen laveren de auto’s.

Iets voor twaalf zijn we in het centrum en lunchen eerst op een bankje in het voetgangersdomein. Daarna zoeken we ons hostel dat ik vooraf al aangegeven had in mijn app Maps.me. Juist als ik die nodig heb, opent die niet. Op goed geluk rijden we over de boulevard en zien alleen grote hotels, wat te doen? Er is nogal veel politie op de been en ik toon een agent het adres van het hostel en vraag of hij de weg weet. Hij belt even met het hostel en vervolgens kruipen de twee agenten in hun politiebus en vragen ons hen te volgen. Met rood en blauw knipperlicht, alleen de sirene ontbreekt, rijdt men voor ons uit. Drie of vier straten verder stoppen ze plotseling, een man aan de overkant van de weg spreekt ons aan: “Welkom!” Het blijkt de beheerder van het Wanderershostel te zijn, die door de politieman geattendeerd was. We bedanken de agenten en hebben wel lol in deze entree!

We checken in, men brengt ons naar onze kamer in het huis aan de overkant. Na ons  geïnstalleerd te hebben, gaan we in de gezamenlijke ruimte koffie drinken. We zijn erg te spreken over de prettige sfeer en de gastvrije ontvangst. Een meisje van het hostel geeft ons en een Duits en een Spaans-Canadees meisje uitleg over de stad en zijn bezienswaardigheden. Daarna  gaan we ons opfrissen en de was doen. We lopen de buurt in om geld te pinnen en eigenlijk willen we een fotomuseum bezoeken, dat helaas nog maar tien minuten open is.

We halen onze fietsen op en rijden terug naar het Rozafakasteel. We komen wel elf Nederlanders tegen die allen zeggen dat ze al vóór de uitzendingen van ‘Wie is de mol?’ van plan waren het kasteel te bezoeken.

Door die strategische locatie is de 130 m hoge heuvel van het kasteel al 2500 jaar geleden bewoond. De Illyriërs woonden er tot ze werden verslagen door de Romeinen in 168 voor Chr. De versterkingen die momenteel nog te zien zijn, dateren voornamelijk uit de Venetiaanse periode. Het kasteel heeft heel wat belegeringen doorstaan, waaronder die door de Ottomanen in 1478 en die door Montenegro in 1912. Het kasteel en zijn omgeving zijn een Archeologisch Park. (Bron: wikipedia)

We fietsen tot bijna boven en lopen daarna de burcht in. Hoewel aangegeven dat de kasteelruïne na 16:00 u gesloten is, zijn we gewoon welkom. Vanaf de muren heb je een prachtig uitzicht over het grote meer, over de rivier en over de nog besneeuwde toppen van de bergen ten oosten van de stad. We praten nog even met drie stellen uit Limburg.

Terug in de stad kopen we een hartige hap: qua vorm een appelflap, maar dan met roomkaas gevuld. We hebben al trek, maar moeten nog wachten, omdat we om 20:00 u aanschuiven bij de barbecue in het hostel.

Het was een mooie fietstocht vanochtend en omdat het goed ging, waren we ruim op tijd in ons hostel om nog andere dingen te bekijken. Meteen toen we in Albanië kwamen, werden we begroet door mensen en dat bleef zo. We hadden dit een aantal jaren geleden ook al ervaren: Albanezen zijn aardig en groeten vaak. We zijn ook een paard en wagen tegen gekomen met de berijder staand erop. Langs de kant vaak vrouwen op het land aan het werk.

De stad Shkodër is voor mij een typisch voorbeeld van een stad in Albanië: heel levendig, heel rommelig, veel mensen in het verkeer die doen waar ze zin in hebben, overal stalletjes met eten en koopwaar; al met al heel gezellig. Wat minder leuk is: achter een groot winkelcentrum was een groot tentenkamp van Roma; ook dit komt vaker voor in Albanië.

Het Rozafakasteel was zeker de moeite waard om te gaan bekijken. Het was weer een leuke dag.

Tegen achten schuift iedereen aan een grote tafel, er is duidelijk werk gemaakt van de voorbereiding: de tafel staat al vol met verschillende salades, gegrilde groenten, gebakken aardappelen en pasta’s en een paar soorten vlees. We wisselen ervaringen uit met het Spaanse en Duitse meisje, Gabriël uit de VS, een jongen uit Manchester en een Nederlands meisje. De barbecue is smakelijk en gezellig, maar geen vleesvreetfestijn. We gaan toch al weer vroeg naar bed, vanwege de rit van morgen.