Dinsdag 17 mei Ljubljana – Salzburg per trein

Na een goede nacht staan we al om 6:15 u op. Als we alles bijeen gepakt hebben snel nog één broodje met beleg uit het ontbijtpakket. Al vóór zevenen zijn we op weg naar het station, het is al druk met mensen die naar werk en school gaan. Het wordt een mooie dag, wel wat koeler dan gisteren. Maar ook een dag waarop maar weer eens duidelijk wordt dat de samenwerking tussen de Europese landen nog wel zijn beperkingen heeft.

Klokslag 7:00 u staan we op het goede perron, natuurlijk veel te vroeg voor de trein van 7:31 u. Op het perron staat ook een conducteur te wachten, die dienst gaat doen op onze trein. Als wordt omgeroepen dat de trein minuten vertraagd is, ziet hij ons met fietsen en geeft aan: “Als jullie de goede wagon 112 niet zien, zet de fietsen dan maar in de laatste wagon in de ruimte bij de deuren”. Dat doen we, hij is ook bij controle heel vriendelijk en komt later zeggen, dat hij nu weet waar de fietsen hadden moeten staan en dat we ze eventueel bij een volgende stop kunnen verzetten, maar het hoeft niet persé. Als hij op de laatste halte in Slovenië de trein verlaat, komt hij ons zelfs nog even groeten.

Daar stapt ook de Oostenrijkse conducteur in, die zoekend de trein doorloopt, bij ons terugkomt en vraagt of de fietsen van ons zijn. Wij geven aan wat zich heeft afgespeeld, maar daar heeft hij niets mee te maken. Hij zegt expliciet: “Er mogen geen fietsen mee op deze trein. Jullie kunnen nu met fiets en al uitstappen, de trein blijft staan tot je bent uitgestapt en als je weigert bel ik de politie.” Inwendig kook ik, we blijven zitten, we geven aan dat we betaald hebben voor gereserveerde fietsplaatsen en houden voet bij stuk. We geven nog eens aan dat op ons kaartje staat dat we in trein 314 geboekt hebben, déze trein dus en wagon 112. Kennelijk geeft hij het op, de trein zet zich in beweging en een poos later komt hij terug en geeft aan dat hij inmiddels de fietsplaatsen gevonden heeft! Géén échte verontschuldiging, deze toelichting is al heel wat! Achteraf denken we dat hij wat op het kaartje stond letterlijk genomen heeft: trein/wagon: 112/314, dus een verwisseling.

De reis naar Villach is verder voorspoedig, mooie landschappen, en soms even een dutje. Daar hebben we twee uur voor we verder gaan, dus even het centrum in om te  genieten van een espresso en de zon op het terras. De reis van Villach naar Salzburg biedt prachtige uitzichten als de trein hoog op de helling door dalen rijdt, weer eens een lange tunnel en een nieuw vergezicht op hoge bergen. Rond tweeën zijn we er. We gaan meteen naar het loket om de reis voor morgen te boeken. De lokettiste kan (m.n. De fietsplaatsen) niet verder reserveren dan tot München. Oké dan maar, dan zien we morgen in München wel verder. Dán zegt ze ineens dat we het wél kunnen regelen als we nu naar Freilassing, het eerste station in Duisland reizen en het daar zélf regelen. Goed, om 14:12 u zitten we wéér in de trein. In Freilassing is de lokettist zeer verwonderd over het gedrag van zijn Oostenrijkse collega. Het lukt hem gelukkig wel om voor morgen de verdere terugreis te boeken. Opnieuw naar Salzburg, waar we gisteravond al een hostel geboekt hadden.

We checken in, rusten wat en gaan op de fiets het oude centrum in. We bekijken de barokke Nicolaskirche, drinken een espresso vlak voor het geboortehuis van Mozart, lopen door de steegjes, fietsen over pleinen en gaan via het jaagpad langs de rivier weer terug naar het hostel. We eten in de buurt Italiaans.

Ik was wel blij dat we toch verder konden naar Salzburg, want die conducteur was vrij stellig dat we er uit moesten.

Het was ’s middags nog heel leuk om door Salzburg te fietsen; hier wordt veel gefietst en er zijn ruime fietspaden. Salzburg is een mooie stad met elegante gebouwen, alles is goed verzorgd. Er zijn ook ruime pleinen en de Dom is indrukwekkend. Verder is er natuurlijk het kasteel boven de stad, waar we niet naar toe geweest zijn. Het was nog niet te druk met toeristen, wel gezellig druk.

We hebben een paar dagen geleden besloten iets eerder te stoppen met fietsen, omdat ik behoorlijk verkouden ben en niet veel energie meer over had. In het begin van de vakantie heb ik ook veel gehoest. In Dubrovnik ben ik zelfs naar een arts in het ziekenhuis geweest en bleek een beginnende longontsteking te hebben. Dat is gelukkig opgelost met medicijnen. Ik mocht wel doorfietsen als dat ging. Een tweede reden om iets eerder te stoppen is het feit dat ik in Sarajevo gevallen ben, uitgegleden over een natte tramrail, dom natuurlijk. Ik heb toen veel geluk gehad, een wond aan mijn arm en een zeer bovenbeen (mijn geopereerde been). Alles leek goed te gaan, ik kon gewoon wandelen en fietsen, was alleen behoorlijk blauw. De laatste dagen heb ik helaas wat meer last van mijn been, ik kan er niet op liggen en ik wil graag dat er een dokter naar kijkt. Met wandelen en fietsen heb ik er geen last van. Bovendien vinden we dat we al erg veel gedaan en gezien hebben en zijn we zeer tevreden over onze vakantie. Hopelijk gaat de verdere terugreis ook goed.