Maandag 21 augustus, nawoord

Inmiddels zijn we een dag verder, is de bagage opgeborgen, zijn de eerste wassen gedaan en kijken we terug op deze vakantie.

Wederom een fietsvakantie waarover we heel tevreden zijn. In 40 dagen hebben we een ‘rondje Ierland’ gefietst, inclusief heen- en terugreis, effectief hebben we 29 dagen gefietst, in totaal ongeveer 2000 km (de blog geeft minder aan, maar die trekt rechte lijnen van plaats tot plaats). Dat is gemiddeld ongeveer 70 km per dag. We hebben meestal tussen de 15 en 17 km/u gereden.

De indrukken in die 40 dagen zijn veel omvattend, dat moet nog indalen. Toch een paar opmerkingen:

Qua landschap hebben de km’s die we door het binnenland reden veel indruk gemaakt, zoals de klim door de Derryveagh Mountains in Donegal op 18 juli, de Dou Lough-pas op 24 juli, de tocht tussen de meren door in Connemara op 25 juli, de rit door het karstgebied van de Burren op 27 juli, de klim over het schiereiland Dingle op 1 aug. en over de Healy-pas op het schiereiland Kerry op 4 augustus, en zeker ook onze tocht in de storm door de Wiclow Mountains op 12 augustus. Hier was het klimmen inspannend, maar élke dag maakten we hoogtemeters, in totaal ca. 17.500 hm’s dus ca. 600 hm’s per dag. Nagenoeg alle fietsritten hierboven gaan door natuurgebied, wat niet in cultuur gebracht is, hooguit kom je af en toe schapen tegen.

Onze tocht voerde ook vaak langs de kust, de Cliffs of Moher waren zeker een hoogtepunt, vaak hebben we aan de kust niet van mooie uitzichten kunnen genieten omdat de regen ons blikveld beperkte. We roemden de Greenway fietsroutes over oude spoorbanen, we spraken ook mensen die betreurden dat de Britten de sporen bij hun vertrek verwijderd hebben, Ierland heeft eigenlijk behoefte aan een fijnmaziger openbaar vervoernetwerk.

Wij zijn niet zulke kroegtijgers, we hebben genoten van de optredens waar we bij uit kwamen, maar we zijn er ’s avonds niet fanatiek naar op zoek gegaan.

De Ierse geschiedenis heeft me overdonderd. Ik heb nu een fragmentarisch beeld beginnend in 3000 vChr. en eindigend bij de recente bomaanslag in Omagh in 1998 en de vrije doortocht over de Iers – Noord-Ierse grens nu. Trauma’s in Noord-Ierland zijn m.i. nog niet verdwenen, die in Ierland zelf zijn vervaagd en gaan over langer geleden (de hongersnood van rond 1850 en de revolutie van rond 1920). Ik ga me hier meer in verdiepen.

We waarderen de contacten met de mensen in Ierland: open, behulpzaam, geïnteresseerd (de eerste begroeting is: “How are you?” en men reageert ook op het antwoord dat volgt). Ik sluit me aan bij Eugenie, jullie te bedanken voor de vele reacties.

Blijf gezond, we houden contact,

Wim