Zaterdag 23 april Raičevići - Bar, 88 km

Toen we gisteravond in slaap vielen, gaven onze telefoons een geluid dat we niet kenden. Op het zelfde moment voelde ik het huis licht trillen. Een aardbevingsalarm! 80 km verder, in Bosnië, vlak bij de route van Mostar naar Neum, beefde de aarde met kracht 5,2. De waarschuwing bereikte ons dus zelfs nog eerder dan de échte beving! Voor de rest bood de nacht hevige regen- en onweersbuien, vanochtend is het droog, maar nog wat fris.

Om 7:30 u op, we ruimen alle gedroogde was op en zitten om acht uur aan het ontbijt. Twee gebakken eieren met worstjes of een grote omelet met ham en kaas is ons te veel, dus we nemen een deel mee voor onderweg.

De wegen zijn nog nat; we dalen het eerste stuk voorzichtig een dal in, aan de andere kant gaan we met haarspeldbochten weer omhoog een col over. Het is  een imponerend landschap met de donkere bergen, in de rust van de zaterdagochtend. Daarna dalen we, soms door flarden mist, naar Cetinje.

Cetinje was na 1878 de eerste hoofdstad van Montenegro. (Nu is het Podgorica.) De plaats met 15.000 inwoners heeft een dubbel karakter. Enerzijds lijkt het of je een dorp binnenrijdt met kleine huizen aan een slechte weg. In het centrum zie je echter ook de oude ambassades, met allure en vergane glorie. Het park en de kastelen doen ook denken aan weleer. Het verval is nog eens versterkt door de aardbeving van 1979. We drinken er espresso in de oude hoofdstraat. Een groep Duitse toeristen maakt een begeleide stadswandeling.

We hebben onze route herzien om vandaag toch in Bar aan te komen. Via de M-10 gaan we zuidwaarts en stijgen parallel aan een riviertje. Na 14 km wilden we naar een smallere weg naar het zuidoosten afbuigen, we missen de afslag, zodat we na de top heel comfortabel over de M-10 naar Budva afdalen. Het oude Budva ligt wat te ver om te bezoeken, de appartementen en hotels van het massatoerisme trekken ons niet zo, dus we gaan er weer snel weg over de kustroute M-1, in het weekend niet erg druk.

We houden de M-1 aan door meerdere badplaatsen, soms vlak aan de kust, maar er komt ook een klim van vier km om over een soort schiereiland af te steken. Onder weg nog ergens een espresso en een lunch bij een winkeltje. Naast de rest van de omelet en de worstjes is een bakje yoghurt ook wel lekker. De laatste tien km zijn bijna vlak, alsof de route medelijden heeft met onze vermoeide benen.

In Bar zien we de Servisch Orthodoxe kerk al van verre blinken, met zijn goudkleurige koepels. We kijken ook even binnen. Ook deze kerk is geheel gedecoreerd met heiligen en Bijbelse verhalen. Daarna kost het even tijd om te zien hoe we ons pension kunnen bereiken. Meerdere weggetjes lopen dood, uiteindelijk lukt het. Lalic Guesthouse heeft plaats. Mevrouw en ik begrijpen elkaar via Google Translate. We zetten onze spullen binnen, gaan boodschappen doen in de tijd dat de boiler opwarmt. Een goede douche voor we naar het centrum aan zee rijden. Daar eten we heerlijk bij een Italiaan; inmiddels zijn weer op onze kamer. Tevreden over een lange fietsdag en het goede weer.

Ik had vannacht goed geslapen en had weer zin om te gaan fietsen. Fijn dat het weer droog was. Het was een heel mooie route en soms zag je de zon net onder de laaghangende wolken, erg mooi. Omdat de wegen nog flink nat waren, durfde ik niet zo snel te dalen, nou ja, dan maar iets langzamer. De daling naar Budva ging een stuk sneller. Ik dacht nog bij me zelf: ”moet je mij nou zien, op deze leeftijd en dan met een snelheid boven de 40 km/uur door Montenegro naar beneden aan het sjezen, echt te gek”.

Ik vond het ook weer leuk om een stuk de kustroute te volgen. Het was niet te druk en het is wel een heel mooie route. Het was een fijne fietsdag. Ik ben nu weer wel moe.