Woensdag 27 april Tirana – Librazhd, 80 km

We kunnen na een goede nacht beneden al wat eerder ontbijten: om 8:15 u staat er weer een omelet en gebakken eieren voor ons. Tegen negenen rijden we weg. Op Maps.me heb ik de route uitgestippeld naar de SH3. Na ca. 5 km zijn we de stad uit. Omdat het meeste verkeer over de autobaan A3 rijdt, wordt de SH3 steeds rustiger. Hij loopt eerst een tijd parallel aan de A3. Dat traject hebben we een metgezel, een Albanees die in Italië woont en heel gedienstig wil zijn en telkens als een soort gids voor ons uit rijdt, Eugenie aanmoedigend met “piano, piano”, om het vooral rustig te doen. Na 20 km, vlak voor de weg een bergrug opklimt, drinken we samen een espresso en zeggen hem: “arrivederci”. Het is lastig communiceren als we geen gemeenschappelijke taal hebben.

Als we net aan de klim begonnen zijn, passeren we een bushalte waar juist een bus stopt. In een reflex vraag ik of we met fiets en al kunnen meerijden. Geen probleem, de fietsen en bagage komen gewoon in het gangpad. Het was de bedoeling dat we er uit gaan als de bus de SH3 verlaat, omdat hij daarna verder gaat (lees: weer afdaalt naar Krabbë, een dorp aan de andere kant van de snelweg en veel lager op de heuvel. We komen er pas achter dat die ‘bedoeling’ niet uitkomt als we op het eindpunt in Krabbë staan. Misschien had de chauffeur er wel heimelijk lol in. We rijden het traject onder de autobaan door weer omhoog en daarna komen nog vijf pittige klimkilometers.

We komen nu op de kam van de bergrug, waar het wat minder stijgt. Daar stoppen we bij een tentje voor een tweede espresso en een quicheachtige koek. De uitzichten op de route over de kam worden nu steeds mooier, westelijk een heel groen dal, oostelijk in de verte besneeuwde toppen van het bergmassief op de grens met Macedonië. De weg blijft ca. 15 km over de kam lopen, voor die naar Elbasan daalt. Daar lunchen we bij een tentje aan de doorgangsweg, waar ik al even bel met ons geplande hotel.

Het centrum kan ons niet bekoren, de SH3 loopt parallel aan de L. i Shkumbinit-rivier mee stroomopwaarts. Zo af en toe een klimmetje, slopend is dat je constant aandacht moet hebben voor de gaten in de weg en een sleuf aan de kant van de weg (waar ooit kabels in zijn gelegd en die met cement is opgevuld, nooit geëgaliseerd is, maar een richel of een gootje vormt). Daar komt bij dat het vrachtverkeer hier weinig ruimte biedt. Tegen 16:30 zijn we in Librazhd, zien meteen ons hotel.

We checken in, brengen de spullen op onze kamer, bergen de fietsen op en gaan meteen even op bed liggen! Even rust! Een heel goede douche, als we boodschappen willen doen, gaat de hotelhouder ons voor tot in het centrum. Heel veel fantasieloze gebouwen uit de Hoxha-tijd. Daarna eten we bij een restaurant aan de SH3. Meer dan de helft van de gerechten op de kaart zijn niet beschikbaar; uiteindelijk eten we een vleesschotel gegarneerd met groenten en frites.

Met Elbasan hebben we vandaag de zuidelijkste stad van onze route bereikt, vanaf nu gaan we weer meer naar het noorden of noordoosten. We laten het meer van Ohrid, hoewel we er maar 20 km van af zijn, voor wat het is. We hebben nu 1200 km gefietst, nog niet eens de helft van onze tocht.

Wim had de route de stad uit goed voorbereid, dus dat ging prima. Daarna hadden we een mooie route, die na ons ‘busdebacle’ alleen maar mooier werd. Zeker toen we boven over de kam reden was het uitzicht prachtig. Voor Wim is het niet altijd fijn, want het was echt hoog en hij heeft hoogtevrees, maar ik vond het geweldig. Links en rechts prachtige uitzichten en heel veel rust, want er reed bijna niemand.

Later was die rust weer weg. Eigenlijk was het een mooie route, maar door het slechte wegdek en de vele vrachtauto’s was het laatste stuk minder leuk. Ik had het de laatste vijf km dan ook helemaal gehad. Maar als je dan weer lekker kunt douchen, is dat weer vlug vergeten. Deze plaats is echt niet aantrekkelijk, maar ons hotel is prima. Ales bij elkaar weer een goede dag.