Donderdag 28 april Librazhd - Peshkopi, 43 km op de fiets, 55 km op en in een Landcruiser.

We staan al om 7:00 u op, omdat we qua hellingen een uitdagende dag verwachten. Iets voor achten gaan we op weg; de hotelier wuift, vraagt naar onze plannen; ik hoor hem iets over slechte weg mompelen. We schenken er verder geen aandacht aan. Het is al zonnig. We stijgen een zijdal in. Het is pittig, maar de mooie uitzichten compenseren dat. Na ca. 16 km stopt het asfalt; het wegdek gaat over in harde klei bezaaid met grote en kleinere keien. Er zijn wel mensen aan de weg aan het werken, maar die vullen alleen grond aan. Op de vlakke en licht stijgende stukken is nog wel te fietsen, daar waar het 10% stijgt, heb je geen grip met het achterwiel. Alsof je rijdt over een laag knikkers.

Als we een steile heling oplopen over de keien, passeert ons een Landcruiser (soort jeep met een laadbak). Eugenie zwaait, en als de auto mij passeert stoppen ze. Of we willen meerijden? Ja, natuurlijk. De fietsen en tassen in de achterbak, ik ga er ook bij zitten om de fietsen onder controle te houden. Ik voel me tijdens de verdere tocht alsof ik bakkenist ben op een crossmotor met zijspan. Gelukkig kan ik vanachter door de ruit zien wanneer er bochten of diepe kuilen komen en mijn evenwicht bewaren. Na een 20 km stoppen we bij een forellenkwekerij, Trofta Borove.

We denken dat het alleen een koffiestop is, maar onze gastheer is eigenaar van de kwekerij. Hij wil ons straks wel een eind verder op het asfalt afzetten, maar dan moeten we nog een tijd geduld hebben. Hij heeft hier nog wat werk te doen. Hij is samen met zijn broers   ook eigenaar of beheerder van een aantal kleine waterkrachtcentrales. Vlak bij de forellen kwekerij staat ook een grote schuur met een turbine daarin en grote aan- en afvoerbuizen voor het water. Eugenie doodt de tijd met haar e-book, ik doe een dutje op het zonnedak. Een tijd na de koffie wordt ons een complete maaltijd geserveerd: héérlijke vissoep (forel), gebakken forel met salade, eigengemaakte tagliatelle met forel.

We stabiliseren de fietsen wat beter, zodat ik voor het vervolg ook in de auto kan. De twee voorin moeten onderweg langs bij een aantal turbines en inspecteren ook de kilometers lange betonnen goot (ca 1 m breed en 1 m hoog) waardoor het water wordt aangevoerd. De goot loopt bijna waterpas en soms hoog tegen de bergrug, met ernaast een eenbaansweggetje, waar wij nu rijden. Hoewel ik aan de kant van de goot zit en niet zoals Eugenie aan de kant van de afgrond, ben ik toch verstijfd van angst. Ik heb wel vertrouwen in zijn stuurmanskunst, maar hij wil ook zijn appberichten nog bijhouden en kijkt ook slinks naar de goot. Als we rustig over een stuwdam rijden, hoort hij het linker achterwiel geluid maken: er blijken een paar moeren losgetrild! Ze worden weer vastgedraaid, alleen draait hij er een zó hard aan dat de bout afbreekt.

Na een helletocht van bijna 30 km worden we bij Sotraçan aan de SH6 afgezet. We bedanken beide heren voor én de heerlijke maaltijd én de lift en gaan bij het tankstation een espresso drinken om bij te komen. Het is nu 15:30 u, we besluiten niet naar het geplande hotel hier vlakbij te gaan, maar 26 km verder te rijden naar Peshkopi, zodat we morgen een lichtere dag hebben. Het was ons ook door de forellenkweker geadviseerd.  

We nemen de gloednieuwe weg van hier naar de SH44. Rustig, perfect wegdek, maar wel sluipend stijgend en met tegenwind. De bergrug die hier de grens vormt met Macedonië komt steeds dichterbij. Onze verdere route loopt over flanken van dit gebergte en loopt over de verbindingsweg van Debar in Macedonië met Peskopi. Bij elk riviertje dat van de bergrug naar beneden komt, daalt de weg eerst naar de brug of daarna weer sterk hoogte te winnen. Vermoeiend, zeker ook door de vele gaten in de weg en het drukke verkeer. Klokslag 18:00 u dalen we Peshkopi in, zien het Suby Hotel in een zijstraat, vijf minuten later gaan we ons opfrissen en verkleden.

We kopen wat boodschappen bij de SPAR en eten in een klein restaurantje, een soort huiskamer hier om de hoek. De dochter zit huiswerk te maken en er staat een cursus Engels op tv op. Na ons middagmaal willen we alleen iets simpels; het meisje vertaalt de menukaart, dus graag één pizza en één salade. Helaas is pizza niet mogelijk, dan één vleesschotel met frites en salade. Uiteindelijk hebben we beiden een reusachtig bord vol voor ons staan. Ook een ouder zusje komt Engels met ons praten. Leuk om te ervaren hoe enthousiast ze zijn over wat ze al kennen. Als we weggaan vragen ze of ze nog even met ons op de foto mogen! Aandoenlijk.

Na een espresso bij de bar van ons hotel kan ik om 20:30 u beginnen aan het verslag van deze enerverende dag.

Het was weer een zeer aparte dag. Toen we te voet aan het ploeteren waren, zag ik het niet zo zitten en was heel blij dat we mee konden rijden. Het heerlijke eten was echt een verrassing, maar de rit daarna was echt een ramp. Het was voor ons echt als in het programma “de gevaarlijkste wegen in Albanië”. Ik heb geen hoogtevrees, maar deed het bijna in mijn broek van angst.

De fietstocht daarna was weer hard werken, veel klimmen, wind tegen, veel gaten in de weg en druk verkeer, maar ik ben wel blij dat we toch nog een stuk gefietst hebben. Hopelijk dromen we niet van onze autotocht en kunnen we morgen weer fris aan een nieuwe dagtocht beginnen.