Vrijdag 8 april Triëst – Livade, 66 km

Gisteravond aten we in het centrum; we konden van buiten niet vermoeden dat er binnen nogal dominante blues en hardrockmuziek gedraaid werd. We zitten hier aan zee dus kiezen we spaghetti met sardines en salade met garnalen. Terug in het hostel een koffie na. We gaan vroeg naar bed en slapen snel in bij het geluid van tafelvoetbal van de klas beneden. Rustige nacht; om 7:15 u staan we al op om de ontbijtende scholieren voor te zijn. Dat lukt en als we onze tassen pakken, kom ik er achter dat ik mijn nieuwe regenjack al kwijt ben. Als we vertrekken, eerst maar langs het restaurant van gisteravond, niets gevonden, Terug in het Hotello blijk ik het daar te hebben laten liggen. Probleem opgelost.

Via de boulevard rijden we naar de aanlegplaats van de Delphino Verde, onze boot naar Muggia. We zijn vroeg, want er kunnen maar tien fietsen mee! Uiteindelijk varen we met vijf passagiers en drie fietsen weg. We hebben de tip om Triëst uit de veerboot te nemen uit de “Balkan Kust Route” van Erik van den Boom. We baseren de eerste helft van onze trip op deze route, maar wijken regelmatig af als het voor ons té kleinschalig wordt.

De Adriatische Zee is heel rustig, hoewel er een frisse wind staat. Na een halfuurtje gaan we in Muggia van boord en moeten even zoeken om de Salite Mugga Vecchia te vinden, ons alternatief om de drukte bij de autobaan te mijden. Dat we dan steil de landtong naar Koper over moeten klimmen nemen we op de koop toe. Meer dan 10% om warm te draaien. Boven gaan we via het restant van een grenspost Slovenië in. Na de afdaling leidt een heuse fietsroute tussen de containerterminals door naar het centrum van Koper. We drinken er koffie op een pleintje met Turkse invloeden en lopen daarna door de oude straatjes. Wél een contrast met de entree.

Iets verder pikken we de Parenzana op, een fiets- en wandelroute over een oude spoorbaan. Na Izola lunchen we bij een SPAR-supermarkt. Pirano laten we rechts liggen. Met uitzicht op de zoutpannen aan zee buigen we nu naar het zuiden, naar de grens met Kroatië. Vanaf hier kruisen we het schiereiland Istrië. Na de grens volgt meteen een lange geleidelijke klim om op hoogte te komen. Daarna heeft de tegenwind weer vrij spel. Weg 200 brengt ons naar Buje. We besluiten op goed geluk naar ons hostel in Triban te rijden. Dat blijkt vol te zitten! Hadden we dus beter in Buje kunnen blijven! We proberen tevergeefs telefonisch wat andere adressen. Als we door Grožnjan rijden, zitten daar ook adressen vol.

Mevrouw legt nog wel uit hoe we na de lange afdaling heel comfortabel langs een riviertje naar Motovun kunnen rijden. Tegen vijven vinden we de klim naar die plaats, bóven op een heuvel, iets  te veel van het goede. In het plaatsje Livade, aan de voet, is een restaurant annex B&B waar plaats is. Even de benen strekken, een douche, wat administratie en we gaan eten in een lokaal restaurant wat verderop. Daar kan ik m’n verhaaltje schrijven, terwijl we wachten op ons eten. Er is gedekt voor een groot gezelschap, voor ons heeft de gastvrouw nog alle tijd. Prima maaltijd met pasta, champignons en salade, koffietje na en inmiddels laten de gasten zich horen. Deze maaltijd is een goed besluit van de eerste fietsdag.

Het was vandaag een pittige eerste fietsdag. De eerste klim was zó heftig dat ik zelfs een stuk gelopen heb. Verder hebben we nog regelmatig stukken geklommen, waarbij we soms heel mooie uitzichten hadden. Jammer dat alles vol zat, zodat we ruim vijf uur bezig geweest zijn. Ik heb nu een vermoeide rug. Hopelijk slapen we goed vannacht. Behalve de klimmen hadden we ook bijna de hele dag tegenwind, die in de loop van de dag erger werd, maar ik heb het overleefd. Alles bij elkaar was het een goede fietsdag met veel zon. De parenzana zijn we de hele dag tegen gekomen, die wordt als fietsroute en als wandelroute gebruikt en overal gebruiken de restaurants en hotels deze route als reclame.