Dinsdag 3 mei Andrijevica - Mojkovac, 70 km

Voor het avondeten gisteren kozen we gulash, het duurde even (45 min.) voor het werd opgediend, We gaan vroeg naar bed, onze kamer is nogal koud, maar met voldoende dekens word je toch wel warm. Vannacht horen we regelmatig de regen op het metalen dak.

Vanochtend aan het ontbijt wachten we tot de veel te grote omeletten worden opgediend. Ik kijk naar de schapjes achter de bar. Het lijkt bijna een soort altaartje te zijn voor Serven en Bosnische Serviërs: de foto’s van Ratko Mladić, Slobedan Milošević en Radovan Kaadzic zijn prominent aanwezig. Ook vanwege de lastige communicatie durf ik niet te vragen welke betekenis de drie heren hebben voor de beheerder. Wikipedia leert me later dat in Andrijevica ca. twee derde deel van de bevolking etnisch Servisch is en één derde Montenegrijns. Veel jongeren zijn weggetrokken, de loyaliteit van de achterblijvers ligt sterk bij Servië.

Iets na half negen begint achter het restaurant metéén de 18 km lange klim naar de Trešnjevikpas. Het is heiig en naarmate we stijgen komen we in de mist terecht. De temperatuur loopt tijdens de klim terug tot 4,4°C. We zijn er op gekleed, later trekken we vanwege het vocht ook ons jack maar aan. Met ca. 6% vinden we de helling goed te verteren. Het eerste deel van de klim slingert tussen heuvels door, het eindigt met vier lange haarspelden in de mist.

Op de col is een restaurantje, waar de tijd heeft stilgestaan. We drogen onze kleren bij de houtkachel. Een thee, een oploskoffie en een sandwich, voor we weer gaan dalen. Het wegdek is zo slecht dat dat stapvoets gaat. Pas om 13:30 u zijn we afgedaald tot Kolašin. Het is nu écht tijd voor een goede lunch, maar alle winkels hier zijn gesloten. Verderop is dat ook zo. Later komen we er achter dat dit vanwege de dag v.d. arbeid is die dit jaar op 3 mei gevierd wordt. De croissantjes van het tankstation en het restant omelet verteren we niet zo goed.

Na een espresso gaat het licht dalend parallel aan de Tararivier over de drukke M-2 20 km naar Mojkovac. Hier twijfelen we of we nog 25 km verder rijden, maar de zon is weer verdwenen en de lucht is dreigend. Daarom blijven we hier. Ook hier zijn alle winkels gesloten, alleen cafés en gokkantoren lijken open. Hotel Dulović heeft plaats. Onze kamer is gelukkig warm, we kunnen de natte was van gisteren nog drogen, douchen en rusten wat uit. Ik loop de plaats in, een wintersportdorp, vind geen geschikt restaurant, uiteindelijk eten we prima in ons hotel. Hoofdzakelijk vegetarisch na het vele vlees van de afgelopen dagen.

Het was meteen een pittige start vanmorgen, 18 km klimmen betekent voor mij drie uur klimmen. Het was gelukkig droog, maar helaas kwam de zon er nog niet door.  De route was weer heel mooi, met tot op vrij grote hoogte nog huizen, die misschien vooral in de zomer gebruikt worden. De afdaling was niet zo fijn vanwege het slechte wegdek.

Ik was blij dat het hotel in ieder geval open was, want ik had niet zo veel fut meer om verder te fietsen. Maar na een lekkere douche en een dutje is alles weer in orde. Morgen lijkt het een behoorlijke dag te worden.