Zaterdag 15 juli, Lurgan – Omagh, 84 km

We hebben een goede nacht, om 7:30 u staat er een ontbijtpakket voor ons klaar, omdat het restaurant nog niet open is en we vroeg willen vertrekken. De eerste uren zal het nl. droog blijven. Over de A27 rijden we naar Portadown, vandaar gaat het over de A4 naar het noordwesten, prettig met de zuidenwind in de rug. Deze tweebaanswegen zijn op zaterdag niet druk. Bij Maghery komen we na een fiets- voetgangersbrug op een klein weggetje langs Lough Neagh terecht, het grootste meer van Ierland. Omdat het inmiddels miezert hebben we weinig zicht op het meer en is het niet zo fotogeniek.

We vorderen goed. In Stewartstown drinken we na 30 km koffie in een tankstation. Vanaf hier gaat het over de B160 westwaarts. Het is een kleinschalig landschap met veel hagen en bomen omzoomde weidepercelen. We rijden ook langs een vlak gebied met een heel zwarte ondergrond. Er schijnt hier in het verleden turf gestoken te zijn. De weg blijft klimmen en dalen. Soms is het een tijdje droog, dan kan ons jack weer drogen, dan regent het ineens weer. In Pomeroy is het om 12:00 u tijd voor de lunch. Warme chocolademelk uit een supermarktje en we eten ons brood buiten op de brede vensterbank.

Pomeroy ligt aan de voet van een langgerekte heuvelrug die we hierna doorkruisen. Op een paar steile hellinkjes na valt dat wel mee. We schuilen nog één keer in een bushokje als het harder regent, daarna droogt het op. De laatste 30 km naar Omagh gaan wat meer tegen de wind in, omdat de wind inmiddels naar het westen gedraaid is. Toch zijn we om 14:00 u al daar. Tevreden over onze fietsdag, gaan we daar in een restaurantje soep eten. Gisteren had ik bij het reserveren van de B&B gezegd dat we pas na vijven zouden arriveren. Ik bel, we kunnen ook al eerder terecht!

Omagh is een vriendelijk stadje dat in 1998 het nieuws haalde toen er een autobom ontplofte die 29 slachtoffers maakte. De Real IRA wilde de zojuist gesloten ‘Goede Vrijdag akkoorden’ frustreren, het heeft het vredesproces alleen maar versterkt!

Onze Pinewood Lodge B&B ligt in een buitenwijk aan een stijgende oprijlaan op een heuvel. Landhuisachtig met een prominente hal en trappenhuis. Mevrouw is heel vriendelijk, maar nogal gespannen. Ze moet haar dochter een foto van het paspoort van haar man appen, maar kan niet zo goed met haar toestel overweg. We helpen haar en breken zo het ijs. Eigenlijk is het huis veel te groot voor de zeventigers en ze verhuurt ook nog meerdere kamers.

Als we droge kleren aanhebben na een heerlijk warme douche, schrijf ik deel 1 van het verslag tot het weer wat droger wordt. Als zéér grote uitzondering eten we wraps en frites bij Mac Donalds (misschien de derde keer in mijn leven!), als we terugrijden worden we tóch nog doornat. Mevrouw hangt onze kleren heel behulpzaam in een droogkamer.

Ik had een beetje schrik voor  vandaag: het zou een behoorlijke afstand zijn en de weersverwachtingen waren slecht. Het is nogal meegevallen. Het grootste deel van de dag de wind mee en veel miezerregen i.p.v. heftige buien. en als het dan weer droog is of als zelfs even de zon schijnt, geniet je daar extra van. Jammer dat we onderweg geen cafeetjes tegenkwamen om lekker even koffie te drinken en uit te rusten. Een benzinestation of supermarkt is beter dan niets, maar je kunt niet lekker zitten.

De route was weer heel mooi. Een licht golvend landschap met soms een stevig klimmetje. De koeien in de wei keken soms heel verbaasd naar die rare fietsers die langs kwamen. Er zijn regelmatig weilanden vol koeien of schapen.

Voor morgen is de weersverwachting weer niet goed, stevig wind tegen en regen, maar we wachten wel af.