Woensdag 19 juli, Dungloe – Killybegs, 48 km

We hebben een rustige nacht in ons hostel, waar tot laat kinderen buiten spelen. Gisteren waren me ook al de schoenen voor verschillende deuren opgevallen. Dat wordt bevestigd aan het ontbijt. Toen ik hoorde dat de drie aanwezige vrouwen Oost-Europees waren, groette ik hen met Djen Dobre (goede morgen) wat meteen bijval gaf. Het waren geen vrouwen uit Polen; ze maakten deel uit van een grotere groep vluchtelingen uit de Oekraïne die hier al meer dan een  jaar worden gehuisvest. We praten nog even over de verwoestingen in Charkov, waar ze vandaan kwamen. Wij zijn voor ons plezier aan het fietsen en worden door het wereldnieuws ingehaald.

Na een prima ontbijt gaan we om 8:30 u op weg. Het is droog, en omdat we meest naar het zuiden rijden, hebben we steun van de noordenwind. In plaats van de ‘Wild Atlantic Way’ een route langs de hele westkust, kiezen we voor een landweggetje dat iets westelijker loopt. Maar, hoe kleiner de weggetjes, hoe minder moeite men heeft gedaan om die gelijkmatig een helling op en af te sturen, nee, dat gaat met stukjes 10 a 20%! Het lijkt wel een hindernisbaan op de kermis. Maar wél heerlijk rustig! Een half uurtje later komen we weer op de N56, niet zo druk, goed geasfalteerd en gelijkmatiger verlopend. Na wéér een landtong overgestoken te zijn, volgt weer een  klein weggetje over een volgende landtong, tussen meertjes door. Ik neem er ook even de tijd om bloemen aan de wegkant te fotograferen, o.a. een wilde orchidee.

Na bijna 30 km is het tijd voor koffie in Ardara. Opnieuw een tankstation, annex supermarktje en restaurantje. Daar overleggen we hoe verder te gaan. Net als ik eergisteren heeft Eugenie last van haar buik, ze voelt zich slap. We besluiten niet naar Gleann Cholm Cille te gaan, op de uiterste westpunt van het komende schiereiland, maar direct naar het zuiden door te steken naar Killybegs, nog 16 km, daar een overnachting te zoeken en het dus bij een korte etappe te houden. Daarvoor moeten we nog wél een colletje over, we stijgen geleidelijk ca 200 m tussen twee heuveltoppen door. De meeste toppen in dit gebied zijn rond de 500 m hoog. Daarna brengt de N56 ons redelijk comfortabel in Killybegs, een leuk havenstadje.

De B&B die we op het oog hebben zit vol, maar mevrouw geeft een lijstje met alternatieven. De Fleet Inn is een bar met accommodatie, interessant maar ook vol, helaas. Ook de hotels zitten vol en  het hostel zit vol met Oekraïners! Twee km buiten de plaats zitten we nu in een prima B&B. Eugenie heeft al twee uur geslapen en ik heb de instorting van Pogacar in de tour kunnen meemaken.

Halverwege de nacht kwam ik tot de ontdekking dat mijn buik vervelend aan het doen was, daarna heb ik niet goed meer geslapen. Ik wilde toch proberen om een stuk te fietsen. Op zich ging het fietsen wel, behalve de klimmetjes: “pap in mijn benen”, vervelend. Het was weer een heel mooie route en de wind stond goed. We proberen steeds vooral de positieve dingen te zien.

Het valt me hier vaak op dat de huizen veel ruimte eromheen hebben, waarvan ze dan een zeer ruime ,geasfalteerde oprit maken en een erg groot, ommuurd grasveld, dat steeds goed gemaaid is, maar wat ik toch behoorlijk saai vind. Ze hebben niet veel bloemen in hun tuin. Ook de B&B waar we nu zitten heeft zo’n groot grasveld. Onderweg stonden er veel bloemen in de berm, waaronder heel grote bellenplanten, heel mooi.

Ondanks het feit dat ik me niet lekker voel, hebben we toch een goede fietsdag gehad. Hopelijk ben ik na een nacht goed slapen weer een stuk fitter. Wij zijn normaal gesproken bijna nooit ziek op vakantie.

Als ik na de boodschappen in de buurt de fietsen binnen zet, praat ik nog even met de heer des huizes, na een  verleden waar hij als bouwvakker o.a. de metro van Hong Kong mee bouwde (een paar uur werken onder overdruk, dan weer bijkomen in een decompressiekamer) nu als gepensioneerde aardig versleten. We zorgen voor een makkelijk verteerbare maaltijd, met salade en pastaporties uit de super en gaan weer vroeg naar bed.