Woensdag 24 april Castelo de Vide – Castelo Branco, 72 km

Gisteravond waren de Franse jongeren in het hotel nog luidruchtig, vannacht was het stil en hebben we prima geslapen. Er staat om 7:30 u een prima ontbijt. De overige gasten zijn Fransen, maar ze zien er niet uit als docenten van de jongeren. Iets na achten gaan we op pad, het is al zonnig en ca. 13°C. Met een paar haarspeldbochten daalt de weg het centrum uit om op de EN 246 aan te sluiten. Iets verder kiezen we om af te snijden de CM 1007, een rustig weggetje dat langs twee stuwmeertjes oploopt. Het water van de stuwmeertjes zorgt voor een weelderige begroeiing, waar veel vogels op afkomen. We zien veel ooievaars, als ik stop voor een foto, vliegen ze helaas weg.

In Nisa is het tijd voor een eerste koffie, lekker in de zon. We hobbelen over de kasseitjes (veel dorpskernen zijn zo bestraat) naar de EN 18. De weg gaat op en neer, daalt naar de Ribera de Nisa en klimt dan parallel aan het riviertje een heuvelrug over om dan het dal van de Taag in te dalen. Dat is hier al een brede rivier, die wat oostelijker ook de grensrivier met Spanje vormt. Bij Vila Velha is de eerste mogelijkheid om de Taag over te steken. Net buiten dat dorp zijn we toe aan een tweede koffie en de van gisteren overgebleven pizzapunten.

De EN 18 klimt nu in het dal van een zijriviertje van de Taag, gestaag de helling op. We rijden noordoostwaarts en hebben de wind nu tegen. Als we de heuvelrug over zijn komen we in vlakker gebied waar ook de autobaan en de spoorbaan lopen. Iets na twaalven is het tijd voor de lunch bij een tankstation. Rond 13:30 u bereiken we de buitenwijken van Castelo Branco en komen in een file van twee rijen wachtende auto’s bij een school terecht. De ouders komen hun prinsjes en prinsesjes ophalen! Wat later bereiken we de jeugdherberg. We kunnen onze spullen stallen, maar pas na vijven inchecken!

We fietsen het centrum in voor een toertje langs musea die Eugenie gevonden heeft. De Jardim Episcopal is een 18e-eeuwse tuin, vol barokke standbeelden van apostelen, heiligen, pausen en koningen. De gehate Spaanse koningen zijn als wraak klein uitgevoerd. De sierhagen moeten nodig geknipt worden. Om de tuin staan sinaasappelbomen, misschien hebben bezoekers vóór ons de bereikbare sinaasappels al geplukt, wij konden er niet bij!

Naast de tuin ligt het vroegere bisschoppelijk paleis, nu is er museum Francisco Tavares Proença Júnior. Het toont (pré)historische vondsten, o.a. menhirs, kerkelijke attributen, apart is de serie prachtig geborduurde bedspreien waar Castelo Branco om bekend staat. We krijgen amper de tijd om ze goed te bekijken, omdat de suppoost die verder niets te doen heeft, ons steeds maant om door te lopen!

Eigenlijk is het tijd voor een koffie, in het oude centrum is niets te vinden, dus volgt museum nr. 3: Museu Cargaleiro. Aan de ene kant van de straat, in een oud paleis worden 19e-eeuwse aardewerk schalen uit Coimbra en Sevilla getoond. Prachtig qua decoratie en thematiek. Aan de overkant van de straat ligt tegen de helling gevleid een modern gebouw met drie verdiepingen geheel gewijd aan de naamgever Cargaleiro, schilder en keramist. Zowel het gebouw als de collectie zijn zéér de moeite waard!

Na een koffietje met ‘ruitjescake’ gaan we terug naar de jeugdherberg, we kunnen inchecken en ons opfrissen, ik reserveer de volgende overnachting en daarna vinden we toevallig nog een plek om te eten. Weer een afwisselende dag.

We hadden weer een heel mooie route vandaag, zeker het eerste stuk langs het stuwmeer op. Het was soms wel hard werken vanwege het klimmen, maar het was goed te doen.

Castelo Branco als plaats vinden wij niets! Het oude centrum was erg stil en er moet heel veel opgeknapt worden. Het nieuwe deel heeft totaal geen gezelligheid, althans wij hebben dit niet gevonden. De musea en tuin daarentegen waren zeker de moeite waard. We hadden weer een prima dag.