7 mei (Novi Pazar – Mitrovice, 74 km)

Na een goede nacht, kunnen we voor het ontbijt aangeven wat we willen eten, dus een vriendelijk verzoek om géén omelet te serveren. Het alternatief is ook oké. Het is even opletten om goed de stad uit te fietsen; zoveel chaos als hier leidt immers af. De eerste 12 km volgen we een zijriviertje van de Raška, de Josanica. De weg ligt wat hoger en voert door de dorpen. Daarna volgt een klim van 7 km tussen de 6 en 8%. Gaandeweg gaat het harder regenen en als we boven zijn, zijn we blij dat we daar bij een winkeltje even voor de échte plensbui kunnen schuilen. De afdaling in de regen vraagt alle concentratie: er stroomt zoveel water dat je de gaten in de weg niet goed kunt zien. Halverwege drinken we koffie in een prima restaurant. Beneden in het dorpje bij het riviertje de Ibar maken we onze laatste dinars op aan etenswaren voor onderweg.

De weg naar de grens volgt het stuwmeer dat de Ibar nu geworden is. Je hebt bijna het gevoel dat je verkeerd rijdt, zo weinig verkeer zien we nog tot de grens. Vriendelijke beambten, die ons paspoort grondig bestuderen, en aan de Kosovaarse kant, worden alle gegevens ook nog eens met de hand op grote lijsten ingevuld. Op de kaart waarvan wij fotokopieën gebruiken als leidraad, staat de weg verderop aangegeven als E65, E80 of M-2. We zijn bezorgd dat we niet op een autoweg mogen rijden. Die vrees is niet terecht, het blijft een zéér rustige tweebaansweg, alleen wel regelmatig met onverlichte tunnels.

Naarmate we verder Kosovo inrijden wordt het landschap weer vlakker en opener. Rond 14:00 u bereiken we Mitrovicë. We zien een bord van Motel Park, Maps.me bevestigt dat: het ligt een paar honderd meter verder en er is plek. We installeren ons en ik kijk naar de Giro. Het regent inmiddels weer en dan is dat een goede reden om binnen te blijven. Daarna fietsen we het centrum in naar de brug over de Ibar. Die speelt een sleutelrol in het conflict dat nog steeds bestaat in deze stad tussen de etnische Serven in de wijk ten noorden van de rivier en de etnische Albanezen aan de zuidkant. De brug is geblokkeerd en alleen door voetgangers en fietsers te gebruiken. KFOR- militairen bewaken de brug. Verder is het er op dit moment rustig. We drinken er een espresso bij het restaurant náást de brug en praten er even met de obers over deze situatie.

Als we door de regen terug fietsen, doen we nog even inkopen en gaan dan eten in een wat luxere hamburgertent waar veel lokale gasten komen. Terug in het motel voeren we een stel telefoontjes,omdat mijn telefoon weer normaal bereik heeft.

Het was jammer dat het ging regenen, want de route was weer heel mooi. Met een nat wegdek een helling afrijden, waarbij het wegdek ook nog niet al te best is, vond ik niet fijn, maar zo gauw het weer droog was, ben je dat al weer vergeten.

Mitrovicë is net als Novi Pazar een heel rommelige stad, wel heel levendig. Alleen zijn de vele taxi’s hier nog agressiever dan in andere plaatsen. Er rijden zowel in Servië als hier heel veel taxi’s. We zijn in Novi Pazar en de plaatsen daarna veel moskeeën tegengekomen, hier in Mitrovicë staat een erg mooie, nog vrij nieuwe moskee.

Onderweg hebben we ons wel gestoord aan de hoeveelheid rommel die overal ligt, blijkbaar wordt er clandestien veel gestort en weinig opgeruimd. De oevers van het stuwmeer en ook de oevers van de rivier lijken één grote vuilnisbelt.

Alles bij elkaar was het weer een fijne dag.