8 mei (Mitrovicë – Ferizaj Uroševac, 80 km)

Weer een goede nacht. Het regent al als we wakker worden, daarom hebben we een beetje moeite om op te staan. We maken zelf ons ontbijt en vertrekken in regenkleding. Vanwege de regen en de uitlaatgassen kiezen we niet de grote weg, de M-2, maar de weg die parallel aan het spoor loopt. Rustig, en in het begin ook met een goed wegdek, maar het ontaardt in nog 30 km kuilen ont-wijken. Landschappelijk weer heel vriendelijk, maar vanwege de regen zien we er niet zoveel van. Eén keer heb ik een kuil onder een plas niet in de gaten; nog geluk dat ik niet lek rijd. Het is een beetje zoeken als de weg de spoorlijn verlaat, de GPS bewijst weer goede diensten.

In Kastriot Obilic drinken we onze eerste koffie, weer op het overdekte terras, binnen is het weer een rookhol, en zoals zo vaak de laatste dagen zitten er alleen mannen. Het is inmiddels droog. De laatste km ’s zijn wat rommelig. De weg voert naar de autobaan, voor ons verboden, maar dan wordt niet aangegeven hoe we wel moeten rijden. Ook dit is standaard, fietsen op de Balkan vraagt enig onderzoekend vermogen. We vinden een alternatief en rijden het laatste stuk via de trottoirs en drukke invals­wegen het centrum van Priština, de hoofdstad van Kosovo, binnen. Met een beetje geluk komen we zo in het voetgangersgebied.

Deze wandelboulevard wordt ’s middags om 12:00 u gebruikt om te flaneren. Tot het standbeeld van Ibrahim Rugova, (die een belangrijke rol speelde in het onafhankelijkheidsstreven) en weer terug. We eten op een bankje en observeren het geheel. Ook hier weer veel mannen, wisselend gekleed, in tussenjasjes omdat het nog niet zo warm is, tot diplomaten in blauw pak. Als we iets verder koffie drinken, praten we even met het groepje mensen naast ons. Ze werken alle vier bij een ministerie (hier aan de boulevard) als tolk. Er móet een foto met ons gemaakt worden. Eigenlijk willen ze nog trakteren, maar wij gaan verder. We hebben namelijk besloten vandaag niet in Priština te blijven.

We dienen de weg in het verlengde van de boulevard te volgen, maar als we willen opstappen, begint het weer te regenen. Omkleden, even schuilen en dan maar weer op pad. Een drukke weg, die helaas weer autobaan wordt. Via allerlei kronkelwegen klimmen wij ook de stad uit en met een beetje toeval komen we uit bij Gračianica, waar een prachtig klooster is. Heel normaal is dat er gevraagd wordt om gepast gekleed binnen te gaan (voor ons regenkleding), maar hier staat ook een verbodsbordje  met een pistool! Binnen weer prachtige fresco’s, helaas kan ik er niets van tonen.

Dan rijden we richting M-2 in de hoop dat we daar weer mogen fietsen. Een op de kaart prima weg moet ons naar het punt brengen waar dat kan. De eerste honderden meters zijn prima, dan eerst kuilen, dan houdt alle asfalt op en wordt het een veldrit door de plassen en de modder, over gravel en door het gras, zoals ik afgelopen winter wel eens gereden heb als toertocht, maar niet met vier fiets-tassen! Eugenie krijgt hier meer zelfvertrouwen, eerst lopend óm, op het eind zelfs fietsend dóór de plassen! Ons doorzetten wordt beloond, we bereiken de M-2, waar die tweebaans wordt en zo gaat het vlotter en veel drukker richting Ferizaj Uroševac. Nog een koffiestop bij een tankstation, waar we met onze moddervoeten de pas gedweilde vloer vuil maken en iets verder ligt Motel Fati.

Een serie kamers met een garage ernaast. Wij hebben nu dus onze fietsen in onze garage staan! Thuis neem ik de tuinslang om de fiets schoon te spuiten, hier moeten we ons behelpen. We sproeien de fietstassen af in onze douche en dichten een  lekkende toiletemmer met een plastic zak, zodat ik even later met deze emmer water en de toiletborstel onze fietsen schoon borstel. Het is al bijna 18:00 u, geen tijd gehad voor een dutje, we rijden de laatste drie km naar het centrum van Ferizaj Uroševac, ook hier komen we in een druk voetgangersgebied. Iedereen lijkt blij dat het weer droog is. We doen inkopen voor het ontbijt en gaan eten bij een Italiaan. Een combinatie van pizza en salade, prima! Rond achten rijden we weer naar ons motel, nog net op tijd voor het hier donker is.

Wederom een prima dag, met alle denkbare weg- en weersomstandigheden. Alles is weer schoon en morgen gaan we de bergen in die aan de horizon te zien zijn.

Het was vandaag beslist een afwisselende dag, ik ben er heel tevreden over. Priština heeft niet zo’n grote indruk op mij gemaakt als stad, maar het was leuk om de mensen te bekijken en een beetje de sfeer te proeven.

Na Priština leek het één groot bedrijventerrein, zo’n 30 km lang en dan ook nog rommelig. Hier in Kosovo is de rotzooi en soms de stank nog erger dan in Servië. Er lopen ook vrij vaak honden los, wroetend in de troep, maar daar hebben we gelukkig nog geen last van gehad. Er is beslist ook mooie natuur in Kosovo, na Priština zien we in de verte prachtige groene bergen en verderop heel hoge bergen met sneeuw er op. We zien op de kaart dat deze bergen tot boven de 2000 meter hoog zijn.

Morgen krijgen we waarschijnlijk meer van de mooie natuur te zien, we beginnen met een flinke klim de bergen in.