9 juni (Brindisi – Mottola, 91 km)

Na een redelijke nacht staat er een simpel ontbijt, maar ja je moet je voegen naar ’s lands wijs. Als je zo met een boot in een land aankomt is er geen geleidelijke overgang; je bent er ineens. In het centrum van Brindisi vallen me de met grote platte stenen, soms marmer, geplaveide straten op. De losse balkons in plaats van balkons die de hele breedte van het huis hebben, zoals in Griekenland. We rijden langs het fort dat een militaire bestemming heeft en na wat drukte om buiten de stad te komen trotseren we de tegenwind op de kaarsrechte verbindingsweg naar San Vito del Normanni. De streek waar we door fietsen Puglia is hier heel vlak en een akkerbouwgebied. San Vito lijkt wel uitgestorven, door dat alle houten rolgordijnen zijn neergelaten. Iets buiten het oude centrum drinken we onze eerste espresso en maken een halve liter yoghurt op die we eerder bij een supermarkt hadden gekocht (ook een verschil met Griekenland).

Onze volgende deel-etappe gaat naar Ceglie Messapica over de S 581, héél geleidelijk gaan we klimmen, naarmate we meer in het binnenland komen. Rond 11:30 u bereiken we het oude centrum. We lopen een rondje door de nauwe straatjes met witgeschilderde huizen, zoals in Andalusië. Ook kijken we even bij het kasteel en de kerk, gewijd aan Antonius van Padua, waar juist een herdenkingsweek voor is. Vanuit de verte hadden we het idee met de Zwarte Madonna van doen te hebben, maar het bleek een beeld van Antonius met een zwart geschilderde pij met het Christuskind. Op een pleintje aan de rand van het oude centrum eten we ons brood, en genieten van het uitzicht op de omgeving van de stad.

Oorspronkelijk hadden we het idee nu via kleine wegen naar het westen te rijden, maar we twijfelen of dat niet op een keien pad zal eindigen, dus we gaan nu naar Martina Franka (Op de borden staat steeds Martina F. alsof je met een verdachte van doen hebt). Er komen steeds meer  met grote stenen ommuurde graanvelden en olijfboom­gaarden. In het centrum vullen we onze watervoorraad weer aan, nodig als het boven de 32°C. is. Een volgende espresso en een stuk pizza en we zijn weer voorbereid voor de laatste 30 km. De P53 is een kleine, rustige en in het begin heel goede weg die de heuvelzone overvoert richting Mottola. Inmiddels hebben we van de wind geen last meer, we moeten wat meer klimmen, maar met zo ’n omgeving is dat geen bezwaar. Als we over de top zijn wordt de weg weliswaar wat slechter; alleen maar een aansporing om relaxed te blijven en de 90 km uit te rijden. In Mottola haal ik een stadsplattegrondje bij de VVV en wat informatie over de bezienswaardigheden. Ze bevestigt ons idee om naar een hotel in het oude centrum te gaan. Daarvoor zwoegen we omhoog haar het Piazza Grande boven op de heuvel.

Het hotel blijkt anders dan verwacht. De entréé is al een act op zich. Meneer Osvaldo nodigt ons uit er eens voor te gaan zitten. In een mix van Italiaans en Frans geeft hij informatie. Hij runt een soort souvenirwinkel, maar beheert daarnaast ongeveer 20 appartementjes in het centrum. Hij heeft het ook over de kerken in de omgeving in de rotswanden en verwijst daarvoor weer naar de VVV. Uiteindelijk loopt hij met ons mee naar een soort studio (één kamer) die prima is ingericht. We kunnen onze fietsen er gewoon binnenzetten achter de zitbank.

We gaan eerst wat drinken op het plein, douchen, doen een dutje en willen eigenlijk om 19:00 u gaan eten bij een pizzarestaurantje; daar kunnen we pas een uur later terecht. Niet erg, want we zijn een beetje in het thema van de film “Una giornata particulare”. Er worden hier namelijk gemeenteraads­verkiezingen gehouden en op het Piazza Grande staat een groot podium, waarop achter elkaar de verschillende kandidaten redevoeringen houden. Dát is nog eens pathos! Ik schrijf er, het is inmiddels ook heerlijk afgekoeld, het eerste deel van het verslag. Dan gaan we eten, we zijn de eersten voor de talrijke toehoorders binnen komen.

Olijven, gegrilde groenten en twee pizza’s, een beetje zwart, maar nog genoeg over voor morgen. Met een heerlijk wijntje erbij weer een prima maaltijd. We hebben nu echt het gevoel in Italië te zijn, na een “giornata particulare”.

Vanochtend moest ik nog een beetje ”landen” in Italië; ik had nog niet een goed idee in wat voor streek we  zaten. Het eerste stuk was vooral ploeteren tegen de wind, maar daarna werd het veel leuker. De oude binnenstad van Ceglie M. is echt heel mooi (Cilia zal jaloers zijn); ik kreeg steeds meer het gevoel echt in Italië te zijn. Daarna zagen we steeds meer huizen en huisjes met bijzondere kegelvormige daken, gemaakt van op elkaar gestapelde stenen, trulli, heel pittoresk. Ik had het gevoel door een grote Efteling te rijden.

Het landbouw- en bosgebied daarna was heel mooi met ommuurde percelen; de weg was kwalitatief niet best, maar wel mooi; ik kreeg er weer extra energie van en zo hadden we weer een uitstekende fietsdag.