8 juni (Gjilekë – Vlorë / Brindisi, 55 + 5 km)

Nadat we vannacht om 4:00 u nog op muggenjacht zijn geweest en dus niet zo goed hebben geslapen, staan we om 6:00 u op (West-Europese tijd) (eigenlijk nog hetzelfde bioritme als wat we in Griekenland hadden). We maken ons ontbijt op ons balkon en zijn klokslag zeven  op pad. Ons wacht een pittige klim naar een pas op 1000 m hoogte. Het klimt al meteen steil het dorp uit. Na een paar km komt de helling in beeld, waarop in zigzagpatroon met vijf haarspeldbochten (en later nog een paar) de weg in acht km 560 m in hoogte wint. Niet extreem steil, goed wegdek, om deze tijd nog weinig verkeer, een enkele bus en wat werkverkeer in Ford Transits. Héél rustig rijden we omhoog, de delen van de helling van zee af hebben we de wind pal tegen! Echter, elke meter hoger is er meer uitzicht op de omgeving!

Boven stoppen we bij het restaurant voor een espresso en een tosti. De jongen achter de bar is een Griek en geeft nogal af op de houding van Albaniërs naar toeristen. Wij hebben daar geen klachten over. De afdaling is nogal technisch, met steile stukken en een slecht wegdek, maar voert door een natuurgebied het Llogarapark. Heel geconcentreerd dalen we naar het dal ten oosten van de Rreza e Kanalit-bergrug, die als een soort aanhangsel van het vaste land schuin richting Adriatische Zee loopt. De dalende weg compenseert de tegenwind en heel soepel bereiken we Orikum, wat we al van ver zien liggen, maar we zijn toch even verrast hier de zee weer  te zien.

We drinken er een espresso bij een tankstation en eten er de rest van onze tosti. Als we net zijn weggereden, moet ik remmen voor een slechte aansluiting van een brug op de weg. Eugenie ziet te laat dat ik rem en valt. Gelukkig  komt ze met de schrik vrij. Het traject tot Vlorë is een makkie: de weg blijft laag langs de kust lopen door een paar badplaatsjes, met een enkel klein klimmetje. Daarom zijn we iets na twaalf in Vlorë, waar we aan de kade een boot zien liggen, waarvan ik denk dat het een cruiseschip is en géén veerboot.

Onafhankelijk van elkaar hebben we al bedacht dat dit voor ons niet de plaats is om nog een dag te blijven, dus we gaan op zoek naar de ferry, omdat de boot om 13:00 u zal afvaren. Met een paar keer navragen, er staat weinig aangegeven, bereiken we het kaartjeskantoor. We zijn op zich op tijd, alleen kost het veel moeite om de jongen achter het loket het volgende sommetje uit te leggen. De kaartjes kosten samen € 100 of 14000 Leke. Ik wil zoveel mogelijk van mijn Leke kwijt, dus ik stel voor €75 en 3500 Leke. Correct, maar lastig als de tijd dringt. Mét de tickets kunnen we de terminal op, waar het cruiseschip gewoon onze veerboot blijkt te zijn. Daarna duurt het nog tot half drie voor we afvaren; aan ons heeft het niet gelegen!

Op dek maak ik nog een paar foto’s van het vertrek en raak in gesprek met Johann, uit Zwitserland, die ook al weken op de fiets onderweg is. Ik schrijf een deel van het verslag, maak een puzzeltje en probeer wat te slapen.

Ik ben heel blij dat we vanmorgen al zo vroeg vertrokken, want toen was het nog niet zo warm. De klim was pittig, maar wel te doen. Het was een erg mooi parcours, eerst het uitzicht tijdens de klim en aan de andere kant een natuurgebied. Het laatste stuk langs zee viel erg mee. Vlorë is misschien mooier dan wij denken, maar ik ben blij dat we nu op de boot zitten.

Net heb ik even op een bank gelegen, want ik was eigenlijk aan een dutje toe. Echt slapen lukt dan niet, maar even mijn ogen dicht doen was wel prettig. Nu moeten we onze tijd uitzitten op de boot; met wat lezen en een puzzeltje maken lukt dat wel. Wel vreemd dat we straks ineens in Italië zitten.

Om 22:15 u in Hotel l’Approdo in Brindisi:

Een half uur geleden zijn we aangekomen; het is al donker als we het centrum bereiken. Het eerste redelijke hotel is meteen raak. We maken een soepje en bellen i.v.m. de verjaardag van mijn zussen. Terugkijkend blijft het weer vreemd hoe snel het perspectief op zo ’n dag verandert. Nu komen de kaarten van Italië uit de tas en gaan we vanaf hier onze route bepalen.