30 mei (Paralio Astros – Spárti, 81 km)

Na een prima nacht maken we zelf ons ontbijt. Het is al zonnig als we vertrekken. De kaarsrechte weg terug naar Astros, die ons al bekend is. Vanaf nu gaat het flink klimmen; Astros ligt aan de voet van bergen in hoogte oplopend tot 1000 m. Van verre zien we al de weg liggen die met haarspeldbochten klimt tot de eerste bergtop en daarna dieper het binnenland invoert. Rustig, 5 á 6%, dat klimt heel ontspannen. Bovendien geeft het ons mooie uitzichten op het gebied waar we zojuist doorheen gekomen zijn. Al na 20 km, pas om 10:30 u houden we onze eerste stop in Ag. Johannis. De eigenaresse is juist de stoep van het huis aan de overkant aan het schoonspoelen (cleaning day!) Omdat we vergeten zijn vanochtend brood in te kopen bestellen we ook een tosti. Het is er heerlijk in de zon, met vanaf het terras uitzicht op de omringende heuvels.

We klimmen het dorp weer uit en daarna blijft de weg meer op dezelfde hoogte tot we Ag. Petros zien liggen, wat groter, met meer voorzieningen. Maar dan zijn we er nog niet, eerst nog wat dalen tot een bruggetje over de rivier in een zijdal en dan klimmend weer terug. Tegen twaalven gaan we er naar de bakker en eten voor zijn winkel meteen ons brood op. Het vergt drie keer proberen voor we ergens espresso kunnen drinken. Misschien is dat ook niet zo hoffelijk voor de Grieken met hun Griekse koffie. Er zijn verschillende terrassen, maar er is weinig te doen. Bijna alleen maar oude mensen uit het dorp.

Als we het dorp nét uitgereden zijn, wacht een onaangename verrassing. Het bord “Spárti”, wij zouden “Sparta” zeggen, stuurt ons een weggetje op steil omhoog, veel meer dan 10%, met een erg slecht wegdek. Het eerste stuk lopen we maar, daarna is het ploeteren op de laagste versnelling. Gelukkig duurt dit maar drie – lange – km ’s, daarna daalt het tot Karies.

Het laatste uur is het steeds bewolkter geworden en bij de plaats Karies gaat het regenen. We trekken onze jack ’s aan, maar schuilen toch even bij een leegstaand kerkje. We vertrekken, het gaat harder regenen, nog een keer schuilen in een soort open geitenstal, gezien de keutels. Het wordt gelukkig weer droog, maar de dreiging blijft, ook rommelt het in de verte. Dat gaat goed tot we de A71 bereiken die van Tripoli naar Spárti voert. Weinig verkeer op een weg die steeds breder wordt en waar door de weg dieper in de helling in te graven en door tunnels de grootste hellingspercentages vermeden worden. Prima, zij het dat de regen losbarst en het onweer steeds dichterbij komt. In een stortbui rijden we de laatste km ’s tot de grens van Sparti. Het droogt weer op als we het centrum bereiken. Gelukkig vinden we snel ons hotel, Cecil.

Inchecken, douchen, een soepje, droge kleren en dan is het leven weer goed! Na een dutje gaan we het centrum in. Sparti heeft een rechthoekig stratenplan, op het eerste gezicht een weinig interessante stad. Het is nu droog en wat frisser. We eten prima bij een shoarmazaak op het terras. Nu nog de blog bijwerken. Het was vandaag een uitdagende route, die landschappelijk zéér de moeite waard is. Het weer moet je dan op de koop toe nemen!

Het was een inspannende dag vandaag, maar de route was erg mooi. In de bergen was het heel  rustig. We hebben weer een aantal kuddes geiten gezien en ook schapen. Het is zo leuk die geiten overal aan te zien knabbelen; alleen ben ik steeds bang voor de begeleidende honden, maar vandaag ging dat goed. We hebben ook twee keer een gezadelde ezel gezien, blijkbaar worden die hier nog gebruikt.

De dorpen in de bergen zijn nu bijna spookdorpen, misschien dat er in de zomer meer te doen is.