29 mei (Ligourio – Paralio Astros, 100 km)

Na een goede nacht wacht ons een eenvoudig ontbijt. Na de overdosis eieren op de Balkan, vinden we inmiddels een eitje weer lekker. Iets na achten gaan we op weg. Het is nog niet echt zonnig, maar wel zacht. We hebben wat steun van de NO-wind; op een enkel klimmetje na daalt het tot Nafplio, een leuk stadje met een Italiaans aandoend centrum. We drinken er onze eerste espresso en raken in gesprek met de mensen naast ons. Een Amerikaanse familie met een Belgische schoonzoon. De vader, een oud- geschiedenisdocent die zijn gezin Griekenland laat zien.

We rijden het centrum door over de  Platia Sindagma, het centrale plein, waar de moskee helaas gesloten is. Er zijn twee burchten op de heuvels aan beide zijden van de stad en voor de haven ligt op een eiland een Venetiaans fort. Er ligt juist een groot cruiseschip aangemeerd. We rijden een stuk langs de baai, gaan dan landinwaarts over binnenwegen en pakken na Agia Triada de grotere weg naar Mycene. Nu we naar het noorden rijden, staat de harde wind pal tegen! Rond 12:00 u klimmen we de laatste paar km naar de plaats waar Heinrich Schliemann de resten van de Myceense beschaving ontdekte. Met name twee grote ronden graftombes, tholos, zeer nauwkeuring gestapeld van op elkaar liggende stenencirkels, die naar boven steeds kleiner worden, zijn goed bewaard gebleven. Het beroemdst is echter de toegang tot het complex, de leeuwenpoort. We gaan ook even naar het museum, waar veel van de vondsten uit de graven worden getoond.

We eten onze sandwich met vijf bedelende poezen voor ons, in één dorp verder, Fichti, drinken we nog een espresso voor we aan onze middagklus beginnen. Met de wind nu als bondgenoot gaan we naar het zuiden. Het is nu wél warm. In Argos eten we nog wat en zien er bij toeval, juist voor de site sluit, het amfitheater. We dalen eerst richting Baai van Nafplio en daarna gaat de kustweg op en neer langs de oeverhelling tot Astros. Daar hopen we een hotel te vinden, maar er blijkt écht niets te zijn. Nu zitten we in een appartement aan zee, vier km verder. De eigenaresse komt even later een grote macaroni­schotel brengen met tzatziki,  bijna een complete maaltijd. Ze is heel aardig! We doen nog boodschappen voor het ontbijt en een extra salade, douchen en maken dan een wandeling langs het strand. Hier lijkt het seizoen nog te moeten beginnen, het is nog zó rustig. Vlak bij ons appartement drinken we nog een espresso.

Weer een prima fietsdag ; het onverwachte maakt het écht leuk.

Het was weer een leuke, afwisselende dag. Omdat we niet echt zwaar hoefden te klimmen en we grote stukken de wind mee hadden, noemt Wim dit een rustdag.

De tholos zijn echt heel bijzonder, zeker het fietsen naar Mycene waard. Het laatste stuk langs zee was ook weer erg mooi. Morgen krijgen we waarschijnlijk een zware dag, we gaan het binnenland weer in en dat wordt flink klimmen.