28 mei (Oud-Korinthe – Ligourio, 75 km)

We staan een half uurtje later op, na een nacht waarin we vaker gestoord  werden door dieren­geluiden die we niet thuis konden brengen. Het ontbijt staat om 8:00 u voor ons klaar en is van het zelfde kaliber als het diner van gisteren: omelet gevuld met broccoli en wortel, spinazie in blader­deeg, brood met sinaasappelmarmelade en tot slot kwark met gekonfijte sinaasappel, mogelijk uit eigen kweek. Er stonden namelijk sinaasappelbomen in hun tuin. Als we vertrekken regent het al een beetje en dat blijft de hele dag zo (soms een beetje meer)!

Om de kustweg naar het zuiden te bereiken rijden we via Alamannos om Mont Onia heen; deels klimmend via smalle, maar goede weggetjes tussen de olijfboomgaanden en wijngaarden door. In Galataki drinken we onze eerste espresso bij een bakker. Het valt ons weer op hoeveel waren daar liggen, als dat allemaal verkocht moet worden?  De kustweg is zeker niet vlak, maar stijgt regelmatig naar colletjes, zoals bij Pefkali. Dat geeft mooie uitzichten op de Baai van Kechrion; jammer dat de regen alles wat mat maakt. Op een paar plaatsen gaat er een weg richting een camping aan zee. Op de tweede plek waar we stoppen voor koffie en ons brood, een supermarkt, kun je ook zien dat de winkel op campings georiënteerd is.

De afgelopen week heb ik mijn voorband een paar keer op moeten pompen, en dan bleef die weer een paar dagen hard, om dan ineens weer spanning te verliezen. Alleen had ik in Athene nog niet de moeite genomen om de band grondig te controleren. Nu ben ik het na de eerste keer pompen beu en onderweg wissel ik de band. Een tijd later blijkt ook deze band langzaam leeg te lopen.

Tot Nieuw Epidavros vorderen we goed, hoewel de regen en het klimmen ervoor zorgen dat we flink transpireren in onze jacks, Gore-Tex of niet. Daarna draait de weg meer het binnenland in en loopt sluipend omhoog. De laatste 13 km naar het amfitheater van Epidavros is het echt werken. Ook deze plek is ingericht op massatoerisme, getuige de grote parkeerplaatsen, maar nu in de regen is het er prettig rustig. We krijgen leeftijdskorting, die we later weer verspelen aan een veel te dure espresso. Het is een prachtig groot theater, waarvan de tribunes in zeer goede staat zijn. Het wordt nog gebruikt voor toneelvoorstellingen, het is beroemd om de goede akoestiek.

Als we weer wegrijden is het weer harder gaan regenen en we hebben geen zin om in Ligourio nog naar het museum te gaan. Er is maar één wens: zou gauw mogelijk een hotel, een douche en warmte. Een km verder ligt de Alkion-taberna. Simpel, maar er is plaats. We douchen, nemen een warme soep, ik plak band 1 (zéér klein gaatje), band 2 heeft een lekkend ventiel, einde band 2.

In de zaal beneden wordt de (derde) verjaardag gevierd. Een écht feest van de hele familie en de vriendenkring, waarvoor een zaal wordt afgehuurd. Een diner van deels meegebrachte etenswaren en deels uit de keuken van de taberna. Wij kunnen aan een aparte tafel er ook eten. Een simpele salade, souflaki en koude gekookte aardappels in olijfolie. Helemaal het tegendeel van het diner van gisteren, maar elke dag is anders en zo’n feest meemaken heeft ook wel wat. Via internet zie ik dat het Tom Dumoulin gelukt is de Giro te winnen.

Het was een mooie route vandaag, alleen jammer dat het de hele dag miezerde. Ik dacht vanmiddag dat ik niet veel fut meer had, maar het bleek dat we flink aan het klimmen waren, wat ik niet goed in de gaten had. Het amfitheater van Epidavros is echt heel mooi.

Het was weer grappig om zo’n familiefeest te zien, het was wel luidruchtig, maar heel gezellig. Wij kregen ook nog een stukje van de feestijstaart.