19 mei (Eani – Kalambaka, 92 km)

Na een beetje onrustige nacht (smal bed, smal laken, kleine kater?) volgt een redelijk ontbijt. We hebben er voor gekozen om de weg te nemen die aan de westkant van de Aliakmonasrivier  (die in het meer uitkomt) halverwege de helling loopt. De eerste zes km is dat nog een prima asfaltweg, maar dan volgt er bijna 20 km gravelweg . We hebben geluk dat het zonnig is, niet te warm en niet regent! Het regenwater heeft hier geulen uitgesleten die het nog wat lastiger maken. Deze weg, of dit pad klimt en daalt bij elke knik van de rivier, zó dat we vandaag de meeste hoogtemeters maken. Dan kun je twee dingen doen, balen of geïrriteerd zijn of het maar heel rustig nemen zoals het is, geconcentreerd blijven en van de omgeving genieten. Ons lukt beiden het tweede.

We hopen na 13,5 km in het dorpje Skoumtsia iets te kunnen drinken. Het blijkt te bestaan uit vier verspreide boerderijen. We vragen nog even of we goed rijden, want de route ontbreekt gedeeltelijk op Maps.me, en krijgen een vage bevestiging. Vanaf hier ploeteren we nog 7 km verder en dan komt er weer asfalt! Rond 12:00 u bereiken we na 38 km de brug over de rivier en drinken koffie in Paliouria, waar we meteen ons brood maar nemen. We kijken nog eens goed naar de kaart en besluiten niet via Deskati te rijden, omdat dat ook weer veel klimmen wordt, maar de rivier naar het westen te volgen en daarna weg 15 naar het zuiden te nemen. Daarbij volgen we de rivier de Pinios stroomafwaarts. Hoewel de wind tegen staat, is het erg prettig in de middag een licht dalende weg te hebben! Hoe dichter we Kalambaka naderen, hoe indrukwekkender de Meteoren, vrijstaande rotsformaties, worden.

Bij de VVV wordt rond 16:00 u duidelijk dat de meeste kloosters op deze rotsen nu gesloten zijn. In hotel King krijgen we opnieuw een hele uitleg over de beste route langs de kloosters. We douchen, doen een dutje en gaan in dit toeristische plaatsje boodschappen doen. We eten sober: moussaka, salade, gevulde paprika en frites. Nu zitten we op ons balkon tot het te donker wordt. Het is wederom een pittige, maar prima dag geweest!

We hadden vandaag een prachtige route, hoog boven de kloof, alleen het wegdek was minder. Later was het gelukkig weer een goed wegdek. Op een gegeven moment kwamen er heel uit de verte weer een paar grote honden aangerend, Wim heeft flink geroepen en we zijn hard doorgefietst. Op zo’n moment ben ik echt bang, ik moet er niet aan denken dat die je te pakken nemen. Ik heb wel een fluitje tegen honden bij me, maar of dat werkt als er meer honden zijn weet ik niet.

De Meteora zijn echt heel bijzonder. Morgen gaan we een aantal kloosters bezoeken die er bovenop staan.