18 mei (Veria – Eani, 77 km)

Na een prima nacht, volgt een redelijk ontbijt. Het is nog wat fris als we weg-rijden. Ik maak eerst nog een foto van minikapelletjes, te koop bij een soort bouwmarkt. Je komt ze werkelijk óveral tegen langs de kant van de weg, bij mensen particulier, bij bedrijven, letterlijk overal. Soms is het huisvlijt, maar dit keer standaard, alleen de kleur kun je zelf nog aanbrengen. Vaak staat er een waxinelichtje in en kleine iconen van heiligen.

We gaan door met de klim waar we gisteravond gebleven waren. Het wordt een forse col met 1000 hoogtemeters en percentages van 7  tot 10%. Gelukkig blijft het droog en staat de wind meest in de rug. Als bonus zijn  er mooie uitzichten op het Aliakmonameer en hebben we twee onverwachte ontmoetingen. Als we net op weg zijn worden we in het Nederlands aangesproken; het blijkt een Nederlandse vrouw die hier al jaren woont en een bevriend stel dat bij haar op bezoek is. We praten met hen tot de bus komt waar ze op staan te wachten. Een heel eind verder komt John uit Kozani ons tegemoet. Hij is op de fiets op weg naar Thessaloniki en vertelt dat we nog tien km klimmen voor de boeg hebben. Met wederzijdse  foto’s nemen we afscheid.

Langs de weg is zichtbaar dat de nieuwe autobaan die lager langs de helling loopt, gevolgen heeft: verlaten tankstations en gesloten, lege winkels. Met een energiereepje als voeding, rijden we gestaag naar de top. Iets voorbij de top drinken we espresso in Kastania; met daarnaast een warme  tosti en  een lekker stuk kruidkoek kunnen we het weer aan. Er volgt een prettige geleidelijke afdaling over goed wegdek tot we de hoogte van de autobaan bereiken. We dalen door een zeer breed dal naar Kozani, doen inkopen bij de Lidl, die hebben hier verse broodjes!, en in het centrum maken we onze lunch en drinken er nog een espresso. Bij de Lidl staat er een man achter ons bij de kassa, die ons aanspreekt en adviseert door te rijden naar Eani, omdat daar én een prachtig museum is én een goed hotel én het een prima aansluiting heeft naar de Meteora, waar we nu naar op weg zijn. Hij bevestigt eigenlijk waar we zelf ook al aan dachten. Dus dalen we gestaag richting  het meer, waarbij we aan de horizon de top van de Olympus denken te zien, maar het is niet helder genoeg om het met een foto te bewijzen. We rijden over een  opgedroogd karrespoor dat ons van Kipos naar Eani brengt en daarna maken we nog de laatste hoogtemeters het centrum in (1260 m vandaag). In hotel Elimeia 3 is plaats. Ik krijg iemand aan de telefoon die voor me tolkt.

We douchen, en gaan snel naar het museum dat helaas al een uur dicht is, misschien morgen vroeg om 8:00 u als eerste? Eani heeft een leuk centrum met terrasjes, waar we nog een koffie drinken voor  we terugrijden. Ik maak het eerste deel van het verslag voor we iets te eten zoeken.

Het blijft een dag van onverwachte ontmoetingen. Als we op een terrasje gaan zitten om iets te eten, tolkt iemand van het tafeltje naast ons voor ons. Grigoris Gourtzioumis wil ons laten kennismaken met tsiporot, een soort ouzo wat naast het pilsje dat ik bestelde en de retsina die hij later nog aanbiedt wel veel is voor ons. We eten een prima salade, met brood en frites en krijgen nog een vlees-schotel met lever aangeboden. Een fotomoment is weer geschikt om afscheid te nemen.

We hadden weer een prima fietsdag met een prachtige route door de bergen. Het was wel hard werken de eerste uren, maar daarna was het afdalen ook weer fijn.

De mensen zijn steeds erg aardig en vooral bij het eten kregen we een staaltje van Griekse gastvrijheid, heel leuk.

We zien heel vaak, zoals op de hele Balkan, half afgebouwde huizen. Soms woont men op de benedenverdieping en staat boven alles leeg of ze wonen boven en gebruiken beneden alleen als opslagplaats.