17 mei (Thessaloniki – Veria, 81 km)

Door de ramen te sluiten hebben we vannacht het geluid van de ventilatoren kunnen beperken en rustig geslapen. We maken ons ontbijt en iets over half negen gaan we op pad. Het eerste stuk de stad uit gaat over de zelfde boulevard als eergisteren, nu is die een stuk rustiger. Vanaf het spoor­viaduct kiezen we vandaag eerst voor buitenwijken en daarna rijden we tussen de rijstvelden door! Het gebied ten westen van Thessaloniki is heel vlak een belangrijk landbouwgebied. Na iets meer dan 10 km drinken we onze eerste espresso in Sindos, blij dat we heel goed de stad zijn uitgereden. Met de nieuwe kaart heb ik bevestiging voor de brug na Anatolico, waarover we via rustige wegen naar Alexandria rijden. Het is vandaag 22°C., met een beetje wind schuin tegen, prima fietsomstandigheden.

In Alexandria eten we ons lunchbrood op een terras, met een koffie en een jus. Iets verder kiezen we voor weg 4, voor de laatste 23 km. Van ver weg zie je de Vermio, de berg rug waar Veria tegenaan gebouwd is  al liggen. We klimmen het vriendelijke stadje in, maar hebben niet de rust om de bijzonderheden te bekijken. Dus gaan we door met de heftige klim naar ons hotel, verder de helling op. Nadat we hebben gedoucht vallen we als een blok in slaap. Inmiddels ben ik weer wat wakker en met een espresso in staat om verslag te doen. We zijn weer op weg; een goede fietsdag door een vriendelijke landschap.

Ik had vanmorgen weer echt zin om te gaan fietsen. De route was bijna helemaal vlak, alleen op het einde kwam er nog een flinke klim. Het is heel grappig om ineens door rijstvelden te rijden. Veria zagen we al van ver liggen en ook de bergen waar Veria tegenaan ligt, zagen we al ruim 50 km van tevoren. Morgen gaan we verder de bergen in, dus dat wordt weer hard werken.

Tegen zevenen komt de kok binnen en kunnen we eten. We bestellen een lozitsischotel voor twee personen, naar de naam van het hotel, waar de kok zich op heeft uitgeleefd, salade, diverse vleessoorten, aardappelen gebakken in de schil en paprika en ui. Eigenlijk te veel; we maken nog een wandeling om alles te verteren. Morgen maar weer sober eten. We praten nog even met de zoon van de eigenaar. Hun ouders hebben 30 jaar in Duitsland gewoond en toen ze terugkwamen dit hotel gekocht, voordat de autobaan bestond. Weg 4 is nu heel rustig, biedt dat voldoende omzet?