12 juni (Potenza – Eboli, 91 km)
We staan extra vroeg om op deze lange fietsdag de hitte voor te zijn. Ons hotel biedt een ontbijtbuffet op zijn Italiaans “Colleccione”, zoals in Frankrijk, veel zoetigheid, een croissantje, maar niets substantieels. Om 7:30 u op weg. We vinden gemakkelijk de route de oude stad uit en de aansluiting op de oude weg naar Eboli, aangegeven als de weg naar Salerno, waar we morgen doorheen komen. Deels blijft de weg parallel aan de autobaan (die loopt met gebruik van enorme kunstwerken, tunnels en bruggen zo vlak mogelijk), maar al snel gaat de weg hoger langs de hellingen of over de heuveltoppen. Het vraagt inspanning, maar het is in de ochtend nog heerlijk fris en we worden weer beloond met mooie uitzichten. Al na een km of 20, als we weer eens naar de hoogte van de autobaan klimmen, drinken we espresso in een groot trendy restaurant (alles hoogglans wit) waar nog druk geklust wordt. Daarna klimmen we verder de col over, terwijl de autobaan door de tunnel gaat.
We dalen naar Vietri di Potenta Cappuccini, waar het marktdag is. We doen er inkopen bij de supermarkt en eten ons brood op een muurtje. Het parcours is een tijd makkelijker dan we vreesden, we blijven redelijk op hoogte. We hoeven pas weer écht te klimmen op het weggetje naar Zuppino. Het is nu warm, maar de bomen langs de helling bieden veel schaduw. Hier drinken we een espresso bij een barretje en praten met iemand die er spullen verkoopt en zelf ook fietst. Dan volgt het steilste stuk van vandaag (niet eens aangegeven met een pijltje) naar de col in Scorzo, waar de eerste boog van de kerstverlichting als een ereboog aandoet, maar verder op in het dorp zijn ze de bogen echt aan het opruimen. Het hoogste deel van de bergrug door Zuid-Italië hebben we nu wel gehad; het blijft nu vlak of dalend, alleen waait nu na de middag een harde inlandse wind ons weer tegemoet. We hoeven niet eens te remmen in de afdaling. In Serre pauzeren we nog met een cola en een tonic; maken onze petten weer doornat en krijgen weer koel water in de bidon. Meer heb je niet nodig bij 37 graden. Het uitzicht blijft fantastisch, ook in het klein: als je een riviertje oversteekt, blijkt het door een diepe kloof te lopen.
Tegen drieën gaan we de rivier de Sele over en klimmen Eboli in dat tegen de andere helling aanligt. We vinden snel ons hotel, douchen, maken een soepje en doen een dutje. De rit is ons vandaag qua inspanning erg meegevallen. We lopen het centrum in om iets te drinken; er wordt weer druk geflaneerd. Op het centrale plein is een poppenkastvoorstelling. Veel spektakel; het lijkt de Italiaanse politiek wel. Van de oude bovenstad nemen we maar een straatje mee, het is er heel pittoresk, maar we hebben nu niet de fut voor een uitgebreid bezoek. Uiteindelijk drinken we een pilsje bij een barretje bij de rotonde vlakbij het hotel. Het heet Piazza del Madonna del Grazie. Een drukke rotonde op de doorgaande weg, waar in het midden een wit Mariabeeld van nog geen 80 cm hoog staat opgesteld; zoiets maak je ook alleen maar in Italië mee. We zoeken een restaurant waar we om 19:30 u al salade kunnen eten; uiteindelijk is een shoarmatentje het enige dat daarbij in de buurt komt.
Terug in het hotel belt Eugenie de jarigen van vandaag en ik maak mijn verslag.
Vannacht had ik me een beetje druk gemaakt voor de fietsdag van vandaag, want ik dacht dat de afstand nog iets groter was en ik had schrik van de warmte en het klimmen, maar het viel alles mee. Het was wel warm, maar wel te doen. Het was weer een erg mooie route. Ook hier waren weer prachtige bergen met regelmatig boven op een top een dorpje. Waarschijnlijk hebben we nu de meeste bergen gehad. Het fietsen bevalt nog steeds uitstekend, maar ik heb iets minder fut om nog van alles te gaan bekijken.
