Donderdag 18 april Mértola - Vidigueira, 83 km

Ik word vanochtend al vroeg gewekt door de vogels in de struiken aan de Rio Guadiana onder ons. Onze alojamento kijkt aan de achterkant nl. uit op de rivier. We fietsen weer iets na achten weg. Het is heiig en met ca. 17°C. nog wat fris, het wordt ook maar 27°C. Buiten het dorp pikken we de EN 122 weer op. De zo-wind waait ons vandaag in de rug. Bovendien komen we in een vlakker gebied terecht. Soms kurkeiken, dan weer wijn- en graanvelden en graslanden met koeien en schapen. Een weids gebied met weinig dorpen. Na 26 km is er een eerste kans op koffie met een heerlijke makronkoek bij een tankstation, de beide barretjes die we passeerden, waren nog dicht. Als de EN 122 overgaat in den IP 2, mogen we weer eens niet verder. We vinden een parallelweg, die niet meer onderhouden wordt. Tussen de grote gaten door laveren we naar Beja.

We haasten ons naar het 13e-eeuwse kasteel, dat om 12:30 u dichtgaat. De toren kunnen we niet meer beklimmen, we bekijken de binnenplaats en lopen even over de kasteelmuren, met uitzicht op de stad. Op het terrasje tegenover het kasteel lunchen we, nemen een tweede koffie. Tevreden, al meer dan 50 km achter de rug. We wandelen naar de Sé, tussen de middag helaas ook gesloten.

Ik denk een kortere weg gevonden te hebben de stad uit, dat is het ook wel, maar na een paar km is de weg geblokkeerd, we waden tien meter verder door wat struiken en zien de reden van de blokkade: er kruist hier een nieuw aangelegde weg EN 260, maar wel ca. vijf meter lager. Ik klauter drie keer naar beneden langs het talud om de fietsen en tassen naar beneden te brengen. Aan de overkant van de EN 260 is heel comfortabel een trap aangebracht om weer op hoogte te komen. Een paar km verder komen wij weer op de IP 2 waar nu een fietspad naast ligt. Dat houdt weer ergens plots op, de IP 2 is voor ons ook verboden, zodat we een omweg kiezen over Cuba (een plaatsje zeven km naar het westen). Vandaar voert de EN 387 ons naar Vidigueira.

Rond half vier bereiken we onze hospedaría. Ik volg het bericht op de deur en bel. De gastheer spreekt alleen Portugees, belt kennelijk zijn vrouw. Van haar horen we dat de sleutel in het sleutelkastje hangt, nee dus, uiteindelijk komt de schoonmaakster voor ons open doen. Een prima kamer, we rusten wat, verfrissen ons en gaan cola en koffie drinken. Later gaan we in een Italiaans restaurant heerlijk eten.

We hebben vandaag weer heerlijk gefietst, mede dankzij de wind in de rug. Gisteren zag ik een beetje op tegen weer een behoorlijke afstand, maar het viel dus erg mee.

Het is soms erg vreemd dat er op een tweebaansweg met een goede uitvoegstrook zo maar ineens besloten wordt dat er geen fietsers, tractoren etc. op mogen, terwijl de weg gewoon hetzelfde blijft en dat er niet aangegeven wordt hoe je dan verder moet. Er wordt voor fietsers sowieso niets aangegeven.

Beja was een leuke plaats; onze overnachtingsplaats Vidigueira heeft totaal geen sfeer, dat kan ook wel eens gebeuren; als we maar goed kunnen eten en slapen, dat is nu het belangrijkst.