Zaterdag 27 april Célorico da Beira - Viseu - Peso da Régua , 58 km per fiets, rest per bus

De titel doet al wel vermoeden dat vandaag een dag van verrassingen zal worden, maar dat wisten we om 7:00 u nog niet. Vannacht heeft het flink geregend, wij hebben goed geslapen. Half acht is men nog bezig het ontbijt klaar te zetten, in de ruimte waar ook onze fietsen staan. Dan is het makkelijk ook even de bidons te vullen. Er verschijnen ook nogal wat werklieden, die ook geslapen hebben in deze B&B, een hotel in verval. Het ontbijt is oké.

Omdat het nog maar 6°C. is en miezert, lange broek, overschoenen en regenjas aan! Na de kinderkopjes van het dorp volgt de EN 16 die redelijk vlak wat hoger op de zuidoever van de Rio Mondego voert. Vanwege het weer gaan we net buiten Célorico kijken bij het treinstation dat in mijn app staat aangegeven. Steil omlaag, het riviertje over, even steil omhoog tot wat ooit een treinhalte moet worden, men is nog druk aan het bouwen! Net zo hard dalend en klimmend keren we terug op de EN 16. De volgende 10 km’s zijn qua weg oké, de regen en de tegenwind wat minder.

We kruisen de Rio Montego, en volgen aan de noordkant de oude IP 5, er is nauwelijks verkeer op deze brede weg, hij loopt wel haaks op de rivier omhoog naar de hoogvlakte met 7 a 8% stijging. Hard werken! Als we de snelweg weer eens kruisen, pikken we de EN 16 weer op. Bij een tankstation naast een enorme vrachtautoparkeerplaats is er koffie!

Het gaat comfortabel over de EN 16 naar Mangualde, waar we eerst lunchen in een parkje in het centrum, daarna schuilen we in een cafeetje met koffie. Er zit een gezelschap ouderen, onze indruk is dat ze een begrafenis hebben bijgewoond. Keurig gekleed en er wordt wat afgepraat. Als we amper weg zijn begint het weer te regenen, we schuilen nog een keer onder een luifel en gaan weer op pad. Soms breekt de zon door en de wind droogt dan onze jacks. Onze weg loopt nu parallel aan de autobaan A25 die op hoogte de Rio Dão kruist, wij dalen fors om met een klein bruggetje over dat riviertje te komen, en klimmen even fors kilometers lang om de hoogte weer terug te winnen. Dat gaat door tot in Viseu. Eigenlijk was ons doel nog 20 km verder te fietsen, dat geven we op.

In Viseu zoeken we het treinstation, helaas dat is er niet, wél een hagelnieuw busstation, het hoofdgebouw nog gesloten, aan de achterkant tientallen haltes, de ticketverkoop nog in barakken. In een wachtkamer spreiden we onze kaarten uit om te zien wat voor opties we hebben. Dat wordt kijken of er een bus gaat naar Peso da Régua, ons geplande doel voor morgen, waarna we in een dagreis, zondag dus, Guimarães kunnen bereiken. Iets voor drieën naar het loket, er gaat een bus die om 15:00 u vertrekt, de fietsen kunnen mee! Snel naar halte 7, voorwielen eruit, fietsen en bagage onderin, twee minuten later zijn we op weg!

De rit naar het noorden over de A24 voelt als sightseeing: de weg ligt vaak boven op de bergkam, tot wel op 950 m hoogte en in de diepte en tegen de hellingen zien we de plaatsen liggen. Iets na vieren zijn we er. Bij een bord soep in de stationsrestauratie heeft Eugenie al weer een hotel opgespoord. Nét naast het station, we checken er in, rusten wat uit, frissen ons op en wandelen langs de rivier de Douro, die een diepe geul in het landschap heeft uitgesleten. Met een lekkere salade en kipschotel besluiten we deze wonderlijke dag, waarbij het perspectief plots weer veranderde.

Het fietsen viel vandaag niet mee voor mij, ook door de regen en de tegenwind. Ik merkte dat ik het klimmen een beetje beu begin te worden. Onafhankelijk van elkaar vonden we het allebei eigenlijk wel genoeg en daarom kozen we voor de bus. We hebben genoeg gezien en gefietst en waarschijnlijk pakken we morgen de trein naar Guimarães en hopen dat de auto daar dan nog staat en gaan dan onze terugreis regelen.

We wilden eigenlijk Viseu nog bekijken, maar door het onverwachte besluit voor de bus is dat er niet van gekomen. Het was wel prettig om hier in Peso da Régua nog wat langs de Douro te wandelen. Het is ook een fijn idee om weer naar huis te gaan.