zondag 12 mei (Iaşi – Călăraşi, 92 km)

Prima nacht; om 7:30 u nemen we de tijd om ons ontbijt te maken, onze spullen in te pakken en nog even te kijken naar de treinoptie (bij slecht weer). Daarvan is geen sprake: we vertrekken na negenen onder een stralende zon; de temperatuur gaat oplopen richting 30°C. Zondag, dus  is het nog heel rustig op de uitvalsweg E583 als we Iaşi verlaten. Deze prima weg loopt langzaam op langs een riviertje en passeert nog wat andere riviertjes voor we na 24 km in Sculeni de grens met Moldavië bereiken. Eigenlijk levert dat een behoorlijke omweg, omdat er maar weinig grensposten zijn tussen beide landen, bijvoorbeeld geen op de logische plaats bij Ungheni waar het spoor de grens overgaat.

Op een bankje voor een ‘winkeltje’ bij de grenspost drinken we onze eerste koffie en hebben met gebaren contact met de mensen om ons heen. Heel vriendelijk. Ook bij de grensbeambten is de toon vriendelijk. Tegen half twaalf zijn we door beide posten en hebben Moldavische Lei gewisseld: véél briefgeld; een briefje van één Lei = vijf eurocent! Parallel aan de grens rijden we over de E58, een gewone asfaltweg met niet te veel gaten naar Petreşti. We lunchen in een bushokje.

Om ons de omweg van 15 km over Ungheni te besparen, kiezen we voor de ‘korte route’ rechtstreeks naar Pîrliţa. Dat hebben we geweten! Over deze tien km doen we bijna twee uur! Het begint als mooi asfalt, wordt asfalt met gaten, opgedroogde moddersporen, zware steenslag enz. En dat terwijl de weg soms 10% stijgt of daalt. We hebben zoveel aandacht voor de weg nodig dat we amper kunnen genieten van de uitzichten in dit gebied, zonder enige bebouwing. Er komt ons een Nederlandse auto tegemoet, zo uitzonderlijk, dat we even aan de praat raken. Het paar in de auto is van Turkije op weg naar Estland en het is leuk wat ervaringen uit te wisselen. We slaan hun aanbod van koffie af, want ons wacht nog een lange dag. Halverwege lunchen we bij de dorpswaterput in Todireşti. Na tweeën zijn we in Pîrliţa weer in de bewoonde wereld. Bij het eerste tankstation drinken we koffie. Hier staat een deel van de bruidsstoet stil die ons luid toeterend gepasseerd is. Wil je er op zo’n dag bijhoren als gast dan is een kanten sjerp wel het minste.

Hoewel de E58 een grote doorgaande weg is, wordt ook hier het wegdek een gatenkaas. Bovendien krijgen we nog een klim van 10 – 12% naar Corneşti. Heftig als het bijna 30°C. is. Daarna volgt de weg een riviertje stroomafwaarts, maar neemt telkens toch de flanken van de erlangs liggende heuvels mee, vermoeiend! Pas rond half zes bereiken we Călăraşi; ons hotel blijkt toch nog een paar km verder. De trap naar het hotel is helemaal versierd, jawel ….. voor een bruiloft! Ook hier mensen in bruidskledij met corsages en sjerpen. We gaan de versierde trap omhoog naar de receptie: in het Russisch horen we dat er plaats is!

Eugenie valt als een blok in slaap, hier is er op de TV geen Giro, maar met de NOS-app krijg ik toch het een en ander mee. Na douchen en een soepje gaan we het plaatsje in. Bij de supermarkt wijst men ons een pizzatentje, het énige restaurant dat open is. Prima eten zo op het terras in de avondzon. Na nog wat boodschappen is het tijd voor dit verslag: we zijn moe maar tevreden na onze zwaarste fietsdag!

Het was echt hard werken vandaag. Ik voelde me gisteravond niet helemaal lekker en vanochtend wist ik niet zeker of ik wel wilde fietsen, maar het was zo’n lekker weer, dus we zijn toch maar begonnen.  Het stuk om de weg af te korten was echt vreselijk, we hebben zelfs een stuk moeten lopen, maar het was wel mooi. Al met al ben ik wel tevreden over vandaag.

Moldavië oogt nog net wat armoediger dan Roemenië, maar ook hier zijn de mensen heel aardig. Kinderen vinden het leuk als we tijdens het fietsen een hand geven en zij roepen ‘hello’ of ze zwaaien naar ons. Ik ben wel blij dat we in het hotel kunnen overnachten, want er is hier verder niets.