dinsdag 11 juni (Timişoara)

We slapen wat langer uit, ontbijten op ons gemak en lezen nog wat informatie over de stad, om ons plan voor vanochtend te maken. Het is gelukkig nog niet zo warm, heerlijk om de stad in te wandelen. Naar het eind van de Piaţa Victoriei waar de orthodoxe kathedraal uit 1946 staat. Hier werden in december 1989 zelfs kinderen beschoten door de ordetroepen. Nu is het vredig in de kerk en op het plein met bomen en onkruidperken. Er staat een zuil met de wolvin van Romulus en Remus; waarmee Rome ooit de Latijnse wortels van  Roemenië bevestigde. De meeste gebouwen rondom het plein zijn van rond 1900, in de Sezessionstijl. László Székely heeft als architect veel van deze paleizen ontworpen. Er is nog wel wat werk qua onderhoud, wil Timişoara in 2021 culturele hoofdstad van Europa worden.

De Strada Alba Iulia voert naar het volgende plein het Piaţa Libertăţii. We zijn benieuwd naar het oude garnizoensgebouw. Als ik het niet verder vertel wil de soldaat bij de poort wel even de binnenplaats laten zien. Vergane glorie; er komen alleen nog gepensioneerde militairen. Er tegenover vind je het oude stadhuis, gebouwd op de resten van een Turks badhuis. Hét centrum van de oude stad is het Piaţa Unirii, waar we de tijd nemen om van een koffie en de oude gebouwen rondom dit grote plein, en de mensen om ons heen te genieten: een schoolklas op excursie, spelende kinderen, alles is heel relaxed.

Het oude gedenkteken voor de revolutie van 1989 is verborgen achter een dichte poort en nu verplaatst naar net buiten de binnenring. In een onooglijk gebouw met een stuk Berlijnse muur als blikvanger ervoor bekijken we een documentaire over de gebeurtenissen in december 1989. Hoewel ik destijds deze gebeurtenissen wel heb meegekregen, ben je in Nederland altijd een toeschouwer op afstand. Hier is het echt confronterend! Temeer omdat ik om meerdere plaatsen in de stad al kleine gedenktekens gezien had voor personen die terplekke gedood waren. In de oude lokalen is een fototentoonstelling ingericht over de steden waar de revolutie zich heeft afgespeeld.

Ik mis echter een analyse van het optreden van leger en de geheime dienst Securitate in de jaren tot ’89. Na de revolutie en de verwarrende periode die er op volgde, is men overgegaan tot de orde van de dag. Nauwelijks of geen mensen zijn berecht voor de opdrachten tot schieten op ongewapende burgers, geen waarheidscommissie zoals in Zuid Afrika, de communistische partij kreeg gewoon een nieuwe naam en werd Democratische partij. De corruptie hanteert nu gewoon andere middelen, hoewel afgelopen maand het wetsvoorstel om corruptie lichter te bestraffen is verworpen.

Door het Theresiabastion lopen we weer terug naar ons hostel. We kopen nog wat brood in en genieten van de lunch. Daarna is het tijd voor een dutje; we hebben koffie nodig om ons weer wat op te wekken. We zoeken uit wanneer en hoe we terug kunnen reizen en boeken alvast de Flixbus voor donderdagavond. Tijd voor een pilsje op het plein, wat boodschappen en, omdat we geen zin hebben nog een keer op en neer te lopen, eten we meteen bij een Libanees restaurant. Linzensoep, falafel en salade, prima. Een prima dagje Timişoara, een stad om aan te bevelen!

Het was fijn om vandaag alles op ons gemak te kunnen doen; gelukkig was het vanochtend nog niet zo warm. Timişoara is een mooie stad, maar heeft veel meer weg van een Duits-Oostenrijkse stad dan van een echte Roemeense stad. Er zijn een aantal grote pleinen met prachtige huizen eromheen en ook een aantal parken. Timişoara noemen ze ook wel eens “het kleine Wenen”. Morgen nog een dag fietsen en Arad gaan bekijken en dan naar huis.