zaterdag 8 juni (Drobeta-Targu Severin – Berzasca, 103 km)

Na een redelijke nacht (tot één uur bleef het nog lawaaiig) en goed ontbijt gaan we om 8:00 u weer op weg. Het is al zonnig; we kunnen al gewoon in ons fietsshirt rijden. We pinnen nog even en rijden dan langs de Donau naar het westen. De E70 is tweebaans en zelfs op zaterdag érg druk met vrachtauto’s. Vanwege het stuwmeer is deze weg hoger tegen de helling aangelegd, met nogal wat tunnels en bruggen over zijriviertjes. Op die plaatsen wordt je als fietser bijna tot het voetpad veroordeeld, omdat je door de vangrails geen kant op kunt. Bij de stuwdam probeer ik vanaf een zijweg een foto van de dam te maken. Er staan weliswaar geen verbodsborden, maar ik word door een bewaker en, als ik toch nog iets verder rijd, zelfs door een politieagent teruggestuurd. Ook bij een poging een paar km verder vanaf de E70 weet men mij weer te vinden. Men is kennelijk zeer alert!

Na 20 km is in Orşova deze drukte voorbij, omdat we via de DN57 de Donau blijven volgen. Tijd voor een eerste koffie met koek op een terras. De cappuccino voor Eugenie kan niet geserveerd worden, omdat juist de stroom is uitgevallen; dat lijkt men hier zo gewend te zijn! Vlak bij de hydro-elektrische centrale! Op de pittige klim het plaatsje uit is het al warm (de temperatuur loopt vandaag op tot 35°C.). Wat verder krijgen we een mooi uitzicht op de plekken waar het Donaudal heel smal is en loodrechte rotswanden heeft. De eerste 20 km van deze weg zijn nog toeristisch met veel pensions en personenautoverkeer. Vooral bij de plek waar in een rotswand een enorm gezicht (bijna 43 m hoog) is vormgegeven: “Decebalus  Rex Dragan Fecit” (Koning Decebalus gemaakt door Drăgan). Decebalus was de laatste koning van de Daciërs, verslagen door de Romeinen. Iets verder lunchen we op een terras bij een winkeltje en raken in gesprek met een Duitstalige Roemeen, Erich uit Timisoara , die hier in de buurt op vakantie is. Het gesprek voert van onze indruk van Roemenië tot de toestand van de Roemen en van kwantummechanica  tot God als natuurwet.

Rond enen rijden we verder langs de oever naar het zuidwesten. Zover van de stuwdam is het stuwmeer niet meer merkbaar. Vaak is de vaargeul maar smal tussen heel brede zandbanken. Dan draait de rivier naar het noordwesten en krijgen we te maken met harde tegenwind. Je hebt hier het idee dat je in een uithoek van Roemenië bent (dat is ook zo), omdat er nauwelijks nog verkeer passeert. Eigenlijk is  Sviniţa, een klein dorpje, ons einddoel van vandaag, maar de mogelijke pensions staan niet (of voor ons niet zichtbaar) aangegeven. Daarom overleggen we in een oud bushokje of we er nog 23 km aan kunnen plakken. Dat zou voor morgen beter uitkomen maar is bij deze hitte niet vanzelfsprekend. Eerst nog wat eten, een boterham banaan en dan gaan we héél rustig maar gestaag tegen de wind in op weg. Een paar km verder geeft een cola ook nog wat energie én er is water om onze petten te koelen. Rond 16:30 u bereiken we Berzasca. Als ik bij de buren van het pension vraag waar casa Francisc precies is (huisnummers  en “pension” ontbreken), wil ze me eerst naar een ander dorp sturen, maar de andere buurvrouw blijkt de moeder van  de eigenaar.

We worden al binnengelaten en ze belt haar zoon. Voor 150 Lei in het handje hebben we een redelijke kamer. We hebben nog een tijd problemen met de wificode, daarom gaan we eerst eten bij de Italiaan hier in de buurt, in de hoop dat zij wifi hebben. Helaas! Wel een redelijke spaghetti en vegetarische pizza. Terug  in ons pension vraag ik de moeder van de eigenaar nog een keer naar het password, we krijgen de kans vanuit de boom kersen te eten en even later is ons wifiprobleem verholpen! Pas nu gaan we douchen, kleren wassen en ons oppeppen om nog wat op papier te zetten. We zijn tevreden over deze intensieve dag met mooie uitzichten.

We hebben weer heerlijk gefietst. Ik ben blij dat we er voor gekozen hebben om terug te gaan naar de Donau, want hier zijn de oevers toch heel bijzonder, mooie rotsformaties en prachtige hellingen. Soms is de Donau heel breed en dan gaat hij weer door een smal dal tussen de rotsen door. Dit gedeelte van de Donau heet de IJzeren poort en ook het gebied ten Noorden van de Donau heeft dezelfde naam. Het tweede deel van de tocht was het heerlijk rustig op de weg, het wegdek was heel goed. We hebben nu wel het idee dat we weer richting huis aan het fietsen zijn, dat is ook weer prettig.

Iets totaal anders: het geld hier is van plastic, heel dun, en het kan dus zo in de was. Handig als je per ongeluk iets in je broekzak laat zitten.