zaterdag 25 mei (Constanţa – Adamclisi, 69 km)

Iets voor zevenen op na een prima nacht; we zien nog juist de Poolse jongen en het meisje uit Berlijn vertrekken. Hij geeft haar een lift met de vrachtauto waarmee hij auto’s transporteert. De gastvrouw maakt koffie voor ons, we ontbijten en bereiden ons voor op een dag met regen. Het miezert een beetje als we vertrekken. Maps.me leidt ons de stad uit; we zijn op de brede DN3 blij dat het rustig is op zaterdag. Er staat een lichte w-wind tegen. In Murfatlar kruisen we het Donau – Zwarte Zee-kanaal en pauzeren een beetje verderop. De regenjacks hebben we verder niet nodig. De eerste uren rijden we door een glooiend landschap, waar de weg geleidelijk stijgt en daalt. We zien vooral eindeloze graanvelden en een enkele wijngaard. We zien geen boerderijen of schuren; waarschijnlijk was dit gecollectiviseerd gebied.

Rond 12:00 u passeren we een lichte vrachtauto die schuin in de berm staat (met pech). De chauffeur wenkt ons en vraagt ons de auto mee verder de berm in te duwen. We helpen hem, waarbij Eugenie haar grote teen blesseert. Bij het eerstvolgende tankstation koelt ze haar voet in een emmer water en eten we ons brood. Het landschap wordt daarna heuvelachtiger. Rond 13:30 u zijn we in Adamclisi, waar we meteen doorrijden naar Tropaeum Trajani, een monument ter nagedachtenis van de Romeinse gevallenen in de veldslag die hier in 102 na Chr. heeft plaatsgevonden. Het is een heel complex met een vesting en een gedenkteken van de overwinning: een rond, wat plomp gebouw van 40 m doorsnede.

Ik bel even of we 15 km verder onderdak kunnen krijgen; het telefoonnummer bestaat niet meer, zodat we voor het pension kiezen hier vlakbij. We checken in, douchen, doen een dutje en dalen af naar het dorp. Vlak bij het museum drinken we koffie in een leuk tentje, puzzelen wat en besluiten er ook maar te eten. Op Maps.me leek dit een dorp zonder voorzieningen, maar dit is op de late zaterdagmiddag echt een gezellig straatje, met op straat spelende kinderen, twee winkeltjes en wat barretjes met terrassen. We doen nog wat inkopen, ik neem nog een espresso en praat nog even met iemand die in Rotterdam gewerkt heeft. Het komt deze vakantie vaak voor dat we mensen treffen die in Duitsland of Nederland gewerkt hebben. We klimmen terug naar ons pension met een rustige avond voor de boeg.

Ondanks de tegenwind en het miezeren ging het fietsen goed. Onderweg zijn, zoals steeds, de mensen heel aardig en groeten ons. Soms vind ik het jammer dat je geen personen zo maar mag fotograferen, want er zijn zulke mooie, (vooral oude )mensen.

Ik heb mijn grote teen gekneusd of een pees verrekt, ik weet niet precies wat het is, maar het doet nogal pijn en ik kan er niet goed mee lopen; fietsen gaat gelukkig wel. Hopelijk gaat het morgen weer beter. Alles bij elkaar was het weer een goede dag.