woensdag 8 mei (Vatra Dornei - Vatra Moldoviţei, 62 km)

We staan na een goede nacht pas tegen achten op, omdat het weinig zin heeft in de koude vroeg te vertrekken. We trekken bijna alles aan wat we bij ons hebben (en we hebben het ook bij ons, omdat we het nodig kunnen hebben): twee paar sokken, overschoenen, thermohemden, fleezetrui, muts en winterwanten. Niets teveel gezegd, om 9:00 u is het buiten 2°C.! We rijden door het centrum van Vatra en nemen de DN17 naar het noorden, een brede doorgangsweg die steeds hoger het dal van de rivier de Bistriţa ingaat. Het is gelukkig droog en niet te druk. Gaandeweg zien we steeds meer sneeuw op de heuvels om ons heen. Als we na 15 km aan de beklimming van de échte col Mestecănis (1096 m) beginnen, ligt de sneeuw ook in de berm. Het klimt zo soepel dat we rond 10:45 u boven zijn. Een cappuccino, warme choco en een stukje pizza als beloning! En niet te vergeten de mooie uitzichten op de besneeuwde bergen.

De afdaling over de DN17 is een genot, rustig verkeer en prima asfalt. We dalen door tot de splitsing voor Campulung waar we lunchen bij een tankstation, voor we met de nieuwe klim starten. Er staat nu wat meer noordenwind tegen, maar als we na een paar km het dal verlaten en door de bossen naar de col klimmen hebben we daar geen last meer van. Ook hier weer een witte wereld. We raken aan de praat met een wielrenner die ons tegemoet komt, volgens hem een van de weinige Roemeense fietsers, trots op zijn Cervelo.  We maken nog wat foto’s van elkaar in dit winterdecor. Een paar km verder zijn we op de pas (Pasul Paşcanu, 1040m). Ditmaal krijgen we een afdaling over een weg met diepe gaten, opletten dus. Rond 14:30 u bereiken we Vatra Moldoviţei, ons doel van vandaag. We rijden naar het pension dat hebben uitgezocht. Mevrouw staat buiten en bevestigt dat er plaats is.  

Na een douche en ons te hebben omgekleed lopen we naar het échte doel: het klooster Manastirea Moldovita gesticht door Petru Rares  in 1532 met prachtige fresco’s op de binnen- en buitenmuren. Een wonder dat die laatste onder de weersinvloeden bewaard zijn gebleven. Naast alle naamheiligen van de kalender is er een bijzondere fresco die het beleg van Constantinopel weergeeft. In een bijgebouw zijn de kostbaarheden tentoongesteld, zoals de troon van Petru. De nonnen houden in de gaten dat we ons aan de voorschriften houden. We doen nog een boodschapje in deze plaats waar verder weinig te beleven is. We maken een praatje met onze gastheer die in Franstalig Canada gewerkt heeft en het leuk vindt om Frans te spreken. Dan doen we een dutje voor het eten van 18:30 u.

Vanmiddag stonden er nog de borden en glazen van een groot gezelschap; nu zijn we de enigen in de (Oostenrijks aandoende) eetzaal. Na een bosbeslikeurtje als  aperitief, wordt ons een prima maaltijd voorgezet. We vinden het leuk om te eten wat de pot schaft: soep, rundvlees met gevulde koolrolletjes en flensjes na. Daarna praten we nog wat na over reizen, volkeren, verschillen en vooral overeenkomsten. Met haar spreken we Duits omdat ze in Duisland en Oostenrijk gewerkt heeft, met hem alleen Frans. Het was een dag met mooie landschappen, prachtige cultuur en leuke contacten, prima!

Ik had een beetje schrik voor de twee cols die we vandaag zouden doen, vooral vanwege het weer, maar het is erg meegevallen. Het is gelukkig de hele dag droog gebleven. De kou konden we goed aan en ook de cols lukten goed. Het was een prachtige omgeving, de Karpaten zijn me tot nu toe heel goed bevallen.

Soms zie je bij de huizen een klein, vaak houten, gebouwtje met een versierd torentje erop, dit blijkt de put te zijn die veel Roemenen nog hebben. Zij zorgen soms nog voor hun eigen watervoorziening en zijn daar heel zuinig op. De Roemenen houden erg van versieringen, bijv. aan hun poorten en hun huizen met allerlei torentjes en daken. Het was een fijne fietsdag.