woensdag 5 juni (Călimăneşti – Horezu, 62 km)

Een prima nacht; de regen tikt op het zolderraam. We blijven maar een half uurtje langer liggen; we hebben toch maar een korte rit voor de boeg. Als we wegrijden regent het een beetje, maar gaandeweg wordt het droog, hoewel het nog  twee keer wat gaat miezeren. De eerste 18 km tot de stad Râmnicu Valcea zijn een vervolg van de route van gisteren. Het dal wordt breder naarmate we de Karpaten verlaten. Râmnicu nodigt niet uit om bekeken te worden; aan het eind ervan nemen we onze eerste koffiestop. Hier staat Horezu al aangegeven: ons eindpunt van vandaag. De weg draait nu naar het westen en loopt parallel aan de Karpaten; elke tien km kruisen we een uitloper ervan, dalen naar een riviertje en op naar de volgende klim. Jammer dat het zo betrokken is, de uitlopers vormen een mooi landschap met de hogere toppen op de achtergrond.

In Pietran combineren we de lunch op een terras van een barretje annex supermarkt met schuilen voor een buitje. De laatste 15 km gaan weer soepel; we houden het nét niet droog tot ons pension Eresia. Meneer doet open. Nauwelijks inchecken, het aankomstritueel is anders: hij biedt meteen koffie aan, als die klaar is, worden we in het barretje dat op de binnenplaats gebouwd is uitgenodigd. Geen koffie zonder brandewijn, zodat we even later beiden een forse borrel krijgen. “Goed om te slapen”, gebaart hij, want de communicatie gaat met gebaren. We laten zien waar we gereisd hebben en als het brandewijnvaasje halfleeg dreigt te raken, wordt er meteen bijgevuld. Daarna douchen we, doen éven de ogen dicht, want de culturele ‘plicht’ roept: hetgeen waar Horezu bekend om is, het klooster Horezi, opgenomen op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Prins Brâncoveanu heeft in deze streek rond 1700 veel kloosters gebouwd, Horezi is een van de mooiste.

We fietsen twee km terug en rijden drie km een dal in de Karpaten tegemoet. Na een grote toegangspoort stijgt de weg naar een soort vesting: ommuurd, en de gebouwen met geschutssleuven. De kerk uit 1690 is een belangrijk voorbeeld van de Brâncoveanu-stijl waarbij Byzantijnse en islamitische elementen gecombineerd zijn; heel harmonisch! In het voorportaal van de kerk is een heel beeldend fresco aangebracht over het laatste oordeel: links de geroepenen, rechts degenen die verdoemd worden. Zoals in veel Byzantijnse kerken, waar op de begane grond weinig ramen zitten, komt het licht van boven: uit de koepel. Dit halfduister, samen met de volledig van heiligen voorziene wanden geeft een mystieke sfeer. De gebouwen rondom de kerk worden verbonden door een mooie galerij.

Terug in Horezu, rijden we het plaatsje in en kijken nog bij het oude kerkje. Ook hier een laatste oordeel in het voorportaal en een werkelijk prachtige kerkdeur. Dan is het weer tijd voor koffie, we gaan eten bij een Roemeens restaurant: prima zalm en salade. In de regen nog even naar de supermarkt en terug naar ons pension. Ik start mijn verhaal aan een tafel onder het grote afdak, maar raak verzeild in een gesprek met een man uit Wenen, die me ongeveer zijn levensverhaal vertelt. Binnen volgen de laatste loodjes. Wederom een goede dag!!

Jammer dat het soms regende vandaag, dan heb je minder aandacht voor de omgeving en die was weer mooi. We hebben fijn gefietst. Ik had van tevoren niet in de gaten dat de Karpaten zo uitgebreid zijn. Onderweg kwamen we een begrafenisstoet tegen, iedereen was te voet en de kist lag in een bestelbusje. Het viel me op dat het bijna alleen vrouwen waren die achter de auto liepen.

Ik ben blij dat we ons konden oppeppen om toch naar het klooster te gaan kijken, want het was echt weer de moeite waard. Horezu en omgeving is ook bekend vanwege hun pottenbakkers. Er waren een aantal kraampjes en winkels met allerlei potten en schalen, heel mooi.

Morgen zijn de weersverwachtingen helaas weer niet goed, maar zolang het niet stortregent, gaat het wel.