donderdag 6 juni (Horezu – Târgu Jiu, 70 km)

We hadden een goede nacht, hoewel Eugenie wakker werd van een stortbui, die het ergste voor vandaag deed vrezen. Om 7:00 u is het droog; iets later wordt er al koffie geserveerd bij ons ontbijt. De twee vaasjes brandewijn hebben we discreet teruggezet bij dat van de man uit Wenen; voor ons teveel en te sterk! Als we om 8:00 u wegrijden begint het al te miezeren, na een half uurtje wordt het droog. Op één buitje na zal het verder droog blijven tot de avond, maar dat weten we dan nog niet, dus we proberen op te schieten. We rijden steeds verder van de Karpaten; de uitlopers die we kruisen worden vlakker. Na 20 km een eerste koffie bij een tankstation. Daar breekt voor het eerst sinds dagen de zon door!

Na de volgende heuvelrug rijden we door het dal van de Galben-rivier mee stroomafwaarts. Heel ontspannen, met mooie uitzichten, licht dalend over een goede en redelijk rustige weg. Prettig! We kruisen nog wel een riviertje, maar als we om 11:30 u in Scoarta pauzeren, hebben we al weer ruim50 km gehad. Ook de laatste 15 km lopen soepel, zodat we rond 12:30 u Târgu Jiu inrijden. We weten dat deze stad bekend is door de beeldhouwer Brâncuşi, maar het is toch vreemd als je ineens in een park rechts van de weg zijn beeld “de eindeloze zuil” ziet staan. We gaan er even kijken, maar als ik liggend voor het beeld een foto wil maken die de 33 m hoogte benadrukt, word ik weggestuurd door een suppoost, niet de laatste die we vandaag zien. Het beeld bestaat uit 15 op elkaar gestapelde gietijzeren blokken (zie foto).

In het centrum vinden we snel het pension dat ik had uitgezocht. Al vóór enen staan de tassen in onze kamer en drinken we beneden een espresso. We eten nog wat en we lezen de documentatie na om een plannetje te maken voor de rest van de middag. Hoofdonderwerp is Constantin Brâncuşi (1876 – 1957) die in  een plaatsje ten westen van Târgu Jiu, geboren is, eerst houtbewerker werd en na de kunstacademie in Boekarest, naar Parijs ging, en daar contact had met Picasso, Braque, Derain e.a. In Târgu Jiu is een van zijn ontwerpen gerealiseerd als monument ter nagedachtenis van een tragedie uit de eerste wereldoorlog, waarbij duizenden Roemenen gesneuveld zijn. In het park aan de rivier zien we de “poort van de kus” en de “tafel der stilte”. Vanaf de tafel der stilte loopt één zichtlijn die de drie beeldhouwwerken verbindt. Helaas onderbroken door autoverkeer. Het deel in het park wordt de “laan van de stoeltjes” genoemd vanwege de serie betonnen krukjes. Ook hier waken de suppoosten dat er vooral niet gefietst wordt, getuige de borden, is bijna alles verboden; dit strookt niet helemaal met de humor van de beeldhouwer.

We rijden naar het kunstmuseum, waar we ongeveer een persoonlijke rondleiding krijgen; mogelijk zijn we vandaag de eerste bezoekers. Het betreft vooral 20e-eeuwse Roemeense beeldhouwwerken en schilderijen, heel aardig! Daarna is het weer tijd voor een koffiestop, gevolgd door een volgend museum, waar ik getriggerd word door een poster van “picturale kunst na Brâncuşi”. Ook hier een persoonlijke rondleiding van de gids en iemand die tolkt. Eerst worden we door een klein museum van oudheden geleid, vanaf de prehistorie tot 1980 toe (niet de revolutie van 1989!). Daarna kunnen we ook de werken waar de poster naar verwees nog zien. Zeer recent (21e-eeuws) werk van heel diverse kunstenaars.

We doen wat boodschappen voor we weer naar ons pension gaan, douchen, doen even de ogen dicht en gaan dan weer terug naar het centrum voor een pizza. Iedereen geniet van de zonnige avond op de promenade, maar vóór de pizza wordt opgediend, krijgen we toch nog een buitje. Terug in het pension, kan ik alleen maar zeggen: “het was een prima dag!”

Het weer viel gelukkig mee en ook de fietstocht was minder zwaar dan we verwacht hadden. Het was weer een heel mooie tocht. Onderweg zagen we een aantal vrachtauto’s beladen met bijenkorven. Het leek ons een mobiele manier van bijen houden. De cabines waren ingericht als een soort caravan en volgens mij werd er vanuit de vrachtauto ook honing verkocht.

We kwamen door een aantal vriendelijke boerendorpen en ook door een dorp met heel veel vrij grote niet afgebouwde huizen. Hier wonen vaak Romafamilies in, wat vooral te zien is door de vele was die overal aan de waslijnen hangt en de vloerkleden die overal uit de openingen hangen, waar nog ramen in moeten komen. Ik vraag me af of die huizen ooit afgewerkt worden.

De stad Târgu Jiu is niet heel bijzonder, we vonden niet een echt centrum, wel zijn er veel parken. Toen we vanavond gingen eten, was het toch heel gezellig in de stad met veel spelende kinderen en wandelende mensen. Het was weer een fijne dag.