dinsdag 4 juni (Sibiu – Călimăneşti, 83 km)

Na een goede nacht, ontbijten we in het keukentje waar een ander stel koffie voor ons zet. Stipt om acht uur rijden we naar de rondweg richting E60. Het is droog en prima fietsweer. Vanwege de ochtendspits zit het autoverkeer behoorlijk vast, wat soms een voordeel is als we drukke rotondes oversteken. Buiten de stad wordt de weg vierbaans, met een prima vluchtstrook. Als een tijdje later de E60 richting Braşov verlaten en naar het zuiden afbuigen wordt de E81 tweebaans, met een smal strookje waar wij gedoogd worden. Er is ook maar een smalle berm en daarnaast een diepe betonnen goot. Als de vrachtauto’s passeren is dit niet echt comfortabel. Vóór ons komen de Karpaten steeds dichterbij. Voor het plaatsje Boita wacht ons een verrassing: Het bord “verboden voor langzaam verkeer”, m.n.  ook fietsers! We negeren het bord op de twee km tot dat dorp en hopen via de dorpsstraat later weer legaal op de E81 te komen. Helaas staat daar hetzelfde bord. Er is geen alternatief, we gaan door en we zien wel! Een km of tien verder rijden we zelfs een politieauto voorbij, de agenten lijkt het niet te deren, ons dus ook niet!

De weg voert langs de rivier de Olt. Je zou verwachten dat, als we de Karpaten ingaan, dat we de rivier stroomopwaarts volgen, maar de Olt stroomt met ons naar het bergmassief toe en via een kronkelend meestal smal dal er gewoon doorheen. Wonderlijk! De geologen of oud-aardrijkskundeleraren moeten me maar corrigeren of bevestigen. Mijn verklaring is nl. dat de Olt al bestond voor de Karpaten ontstonden en dat bij de gebergtevorming de erosie door de Olt gelijke tred gehouden heeft met het stijgen van de bodem. Hetzelfde geldt voor de Donau die ook door de Karpaten breekt: het bergmassief van het Zwarte Woud (waar de Donau ontspringt) zou dan ouder zijn dan de Karpaten.

Omdat de weg nauwelijks stijgt en gemiddeld daalt schieten we goed op. Na 20 km een eerste koffiestop bij een chauffeurscafé; tegen twaalven, als we toe zijn aan een tweede stop, moeten we acuut schuilen bij een tankstation. De lucht voor ons was al een tijdje gitzwart en nu komt de regen met bakken uit de hemel. We slepen twee stoelen van het terras mee naar binnen en richten daar onze lunchplek in. Een half uurtje later is het grotendeels opgeklaard en worden we fietsend hooguit nat van opspattend water. We passeren het klooster Cornet, direct langs de weg. Daterend uit 1610, is het een geluk dat het nog bestaat, want het was bijna onder het water van het stuwmeer komen staan dat in de Olt gepland was. Dat is later wat verderop aangelegd. Als we de kloosterkerk bezichtigd hebben, is het weer even tijd om te schuilen.

Het is een heel mooie weg tussen de bergen door; jammer dat we weinig aandacht voor de omgeving kunnen hebben. Bij ons geplande eindpunt in Brezoi besluiten we nog  maar verder te rijden tot Călimăneşti. Daar blijken twee pensions van Maps.me niet te bestaan; nu zitten we in Pension Maria. Hartelijke ontvangst in dit nieuw ogende pension. Anders dan in de meeste hotels en pensions werken alle lampen, zijn er geen losse tegels, is er een perfecte douche enz.

We douchen, doen een dutje en lopen daarna het plaatsje in, omdat het inmiddels helemaal is opgeklaard. Ook dit dorp ligt aan het eind van een stuwmeer. We drinken een koffie op het terras bij de Italiaan, lopen even naar de stuwdam, doen wat boodschappen en gaan dan bij de Italiaan eten. De foto’s op de menukaart beloven meer dan kan worden waargemaakt. Terug in het pension, na een espresso van het huis, is het tijd voor dit verslag. Wederom een goede dag, waarop de regen wel meeviel en de mooie uitzichten niet bedierf.

Het was weer fijn om te fietsen, hoewel het nogal druk was op de weg. Het was een prachtige tocht langs de rivier. Ook hier, zoals in heel Roemenië, liepen er regelmatig honden los die blaffend achter ons aankwamen. Ik heb inmiddels behoorlijk leren brullen en roepen om ze van me af te houden. Hopelijk is er morgen weer behoorlijk fietsweer.