4 juni (Agrinio – Preveza, 99 km)

Na een redelijke nacht (stijve nek door te hard hoofdkussen) volgt een prima ontbijt. Als we willen betalen blijkt dat men een andere prijs wil rekenen dan gisteren was afgesproken. Uiteindelijk schikken we in het midden. Het is al zonnig als we vertrekken. We houden de hoofdweg E55 aan voorlopig richting noordwesten. We rijden door redelijk vlak gebied , met af en toe een klimmetje, regelmatig langs de oevers van meertjes of écht grote meren. Er staat nog weinig wind. Na ca 20 km rijden we weer parallel aan de autobaan, net zoals gisteren. Het gaat zo voorspoedig dat we om 10:20 u na 42 km al aan de espresso met sandwich zitten in Amfilochia. Daar nemen we ruim de tijd om te overleggen wat we eigenlijk willen. De ene optie is verder naar Arta,  Ioannina en dan naar de Vikoskloof. Het bezwaar bij deze route is dat we dan in Albanië 40 km onverharde weg krijgen. Zowel Google Maps als Maps.me zijn daar duidelijk in. Bovendien moet er meer geklommen worden dan ons eigenlijk lief is. De andere optie is nu al naar het noordwesten te rijden en Albanië via de kustroute binnen te rijden. Dan géén Vikoskloof!

We kiezen voor de tweede optie en dan betekent dat we direct al dat we bij de baai van de Amvrakikos Golf niet naar rechts maar naar links gaan. De route gaat nu naar het westen, grofweg langs de oevers van deze binnenzee. Soms snijdt de weg een stukje af en dan moeten we weer even klimmen. Het is inmiddels middag en zoals de laatste warme dagen wel vaker, wordt de westenwind een stuk sterker. In Pallabela zoeken we een terrasje op voor een frappé (bevalt ons uitstekend bij deze warmte) en onze lunch. 

Welgemoed gaan we verder tegen de wind in. We passeren het vliegveld en komen dan bij tolpoorten én het verbodsbord voor voetgangers en fietsers. Ik denk nog dat we met een brug te doen hebben, dus net zoals gisteren hopen we via een parallelweg daar later op te komen. Zo komen we bij een haventje, maar nergens een brug. Ik informeer wat we moeten doen. Er zou in de morgen wel eens een bootje varen voor voetgangers, we kunnen ook de politiebellen of teruggaan naar de tolpoorten. Dat doen we. Ik krijg er een telefoonnummer, als ik bel zegt men mij aanstaande woensdag, dus over drie dagen !! maar terug te komen, dán is er wel een oplossing. Als ik aangeef dat we fietstoeristen op doorreis zijn, en dat écht geen oplossing is en dat ik desnoods een pickuptruck aanhoud, is er ineens wél een oplossing. Ze vraagt ons tien minuten geduld te hebben. Na twintig minuten komt er een wegwerkersbusje met alarmlichten uit de tunnelbuis vanuit het noorden. Dat stopt en er stappen vier fietsers uit met bepakte fietsen. Die hadden aan de andere oever hetzelfde probleem gehad en er was zomaar een busje komen aanrijden (dat ik gebeld had!).

De chauffeur gaat eerst nog pauzeren en 10 minuten later staat hij bij ons. Fietsen en wij achterin, door de tunnel. Probleem opgelost! We rijden Preveza binnen en vinden snel een hotel in de hoofdstraat. Douchen, even wat gaan drinken, het eerste stuk van mijn verslag schrijven en daarna gaan we bij het tentje naast ons eten; we hebben namelijk geen zin het centrum te zoeken. Het valt weer eens op hoeveel lawaai er is van auto’s, véél brommers, airco’s enz. We zijn tevreden over deze dag, met altijd weer onverwachte gebeurtenissen en gaan nu uitzoeken hoe we verder gaan.

We hebben weer lekker gefietst, alleen de laatste  30 km hadden we flink de wind tegen. Het was een mooie route. Het blijft leuk om zelfs halverwege de dag van route te veranderen en dan ineens ergens anders uit te komen. De plaatsen langs het water  zien er gezellig uit, zeker als er allerlei bootjes liggen en varen.

Het was wel even schrikken toen er geen brug bleek te zijn, alleen een tunnel waar we niet door mochten fietsen, maar er blijkt altijd wel een oplossing te zijn.