zaterdag 4 mei (Garda de Sus – Buru, 104 km)

Na een iets mindere nacht in het kleinste slaapkamertje met dito bedje (toch blij dat er plaats was!), hebben we om 8:00 u de fietsen al bepakt als we voor het ontbijt aanschuiven. Gelukkig kunnen we nog zeggen dat één omelet voor ons samen wel genoeg is. Dan wordt er nóg zoveel beleg opgediend dat we daar ook bij de lunch mee toekunnen. Men is erg gastvrij! 8:30 u op weg. Het is nog heiig en koud (8°C); de wolken hangen halver­wege de berghellingen. Langzaam wordt het warmer en lossen de wolken op. We volgen de rivier de Arieș verder stroomafwaarts, we rijden op souplesse, zodat de spieren wat ontspannen van de inspanning van gisteren. We hebben besloten niet verder het gebied van de Moti in te trekken, de boerenbevolking die sinds eeuwen hogerop in de bergen woont. Wel kunnen we dat gebied aanbevelen aan de wandelaars onder ons.

We houden onze eerste stop na 34 km in Campeni, een wat rommelige centrumplaats in de regio. De ruïnes van fabrieken maken een desolate indruk. Vandaag zorgt de bloemenmarkt voor wat levendigheid. We drinken onze koffie op het terras van een koffiehuis. Vanuit Campeni hadden we naar de goudmijn van Rosia Montana kunnen rijden, waar al in de Romeinse tijd goud gedolven werd. Helaas is die op zaterdag gesloten. Daarom volgen we de Arieș verder stroomafwaarts. 12 km verder, vlak voor Lupsa, ligt een mooi klooster dat we gaan bezoeken. Op het terrein ligt het oudste houten kerkje van Roemenië uit 1429. Het klooster lijkt wel ingericht op grote toeristenstromen; nu is het er heerlijk rustig. Bij een klein supermarktje kopen we wat yoghurt en op het terras maken we onze lunch.

Eigenlijk is ons einddoel van vandaag Sălciua de Jos. We drinken er koffie en besluiten omdat het fietsen zo voorspoedig ging en het nog vroeg is, om nog 16 km door te fietsen naar Vidolm. Daar blijkt de cabana een groepsaccomodatie  te zijn die vol zit. Een volgende levert ook niets op. Het Draculahotel in Lungesti blijkt te koop te staan. Als het ook nog gaat stortregenen, schuilen we in een bushalte bij Buru. Verderop geeft men aan dat een paar km verder Hotel Cabana Buru ligt. We vragen of er plaats is. Mevrouw geeft aan dat het nog gesloten is en dat de warmwatervoorziening nog niet werkt. Voor ons geen bezwaar na 104 km! Ze zwicht en denkt ook meteen in oplossingen!

We laten ons op het terras opwarmen door de laatste zonnestralen; iets later komt ze met een dekentje als het wat kouder wordt. Ze heeft gezegd dat het restaurant gesloten is en we begrijpen dat er alleen tosti is. Wat later zie ik dat er een barbecue aangemaakt wordt op een houtvuur en om half zeven staat er een bord frites met heerlijk gegrilde worst en augurken, peer en peper in het zuur voor ons klaar. Het is zó duidelijk dat ze het ons naar de zin wil maken! We drinken een glas huiswijn met haar en horen dat het niet gemakkelijk is om hier zo’n hotel te exploiteren. Het eten is heerlijk, maar een deel van de worst verhuist naar morgen, jammer voor de drie teckels!

We hebben heerlijk gefietst, (wel iets te lang natuurlijk), in een erg mooie omgeving. De bossen zijn prachtig met zoveel verschillende kleuren groen en soms met bergweiden ertussen. Er ligt, net als in veel andere landen wel veel troep langs de weg. Ook aan de oever van de rivier ligt erg veel plastic en andere rotzooi. Wat jammer dat alles zomaar weggegooid wordt.

De mensen zijn heel aardig, we worden regelmatig gegroet, vooral de oudere mensen lachen en zwaaien naar ons, we kunnen helaas hun opmerkingen niet verstaan. Ook de eigenaresse van ons hotel is heel aardig. We voelen ons tot nu toe heel goed thuis in Roemenië.