maandag 29 april 2019 (Amsterdam – Wenen per bus)

(Om 16:15 u in de Flixbus op weg naar Wenen.) Ik zie het bordje “Ausfahrt”. We zijn dus net de grens over. Vanochtend zijn we nog even naar de bakker geweest en hebben wat laatste klusjes gedaan om ons huis “schoon” achter te laten. De tassen hadden we vrijdag al gepakt, omdat we gisteren nog een etentje hadden i.v.m. de verjaardag van Tante Nellie, net 91 geworden.

Op ons gemak fietsen we naar het station door een zonnig maar nog fris Breda. We nemen de eerste trein naar Rotterdam en stuiten op twee anderen met elektrische fietsen. Met vier fietsplaatsen is de maximale capaciteit al bereikt. Het stel vindt het heel spannend om vanuit Roermond een dagje in de buurt van Den Haag te gaan fietsen. In zo’n geval zijn we wat terughoudend met onze fietsplannen. Toch zijn ze heel benieuwd: zeven weken Roemenië en Moldavië, zonder gereserveerde overnachtingen, over nauwelijks geschikte wegen. We kunnen ze niet helemaal geruststellen…

Na twee keer overstappen zijn we al om 11:45 u op station Sloterdijk. Na een koffietje bekijken we waar de Flixbussen vertrekken. In deze buurt vol hoogbouwkantoren van het UWV  is het restaurantje een oase. We doden de tijd met een heerlijke kop soto ayam-soep, maken ons maandagpuzzeltje en lezen de krant. Het is er achter glas warm in de zon. Rond 14:00 u komt onze bus, die voor 90% volstroomt. We zetten onze fietsen mee achterop. De reis gaat voorspoedig, af en toe vallen we een tijdje in slaap.

In Duitsland hebben we nogal wat stops, Düsseldorf, Köln, Frankfurt, Erlangen, Neurenberg, Regensburg, enz. zodat de avond- en nachtrust telkens onderbroken wordt. Deze Flixbusroute  wordt door de Duitsers ook regionaal en nationaal gebruikt. Goedkoop en voor ons belangrijk, met minder overstappen dan de trein. Het goedkope zorgt er wel voor dat vooral de arme kant van de samenleving gebruik maakt, mensen van nogal wat nationaliteiten die zich inmiddels in Duitsland gevestigd hebben. Zo zit ik naast iemand uit Afghanistan. Mohammad Munir is drie jaar geleden met vrouw en dochtertje naar hier gekomen. Inmiddels is er ook een zoontje. Hij is nog bezig zijn Duits bij te spijkeren en we praten in een mix van Engels en Duits. Als hij iets na middernacht moet overstappen is er ruimte. Eugenie en ik hebben elk twee stoelen; iets minder oncomfortabel. Rond 4:00 u komen twee politiemensen onze paspoorten controleren. Alles oké, maar je ziet hoe kwetsbaar allochtonen dan zijn; er wordt toch nét iets meer aandacht aan besteed.

Ik had zondagnacht gelukkig goed geslapen, dus begon ik goed aan de heenreis. Hier was ik van te voren wel wat gespannen voor, maar ondanks het slechte slapen in de bus, is het tot nu toe meegevallen. We zitten nu heerlijk ontspannen in de trein van Wenen naar Boedapest.