woensdag 12 juni (Timişoara – Arad, 55 km en Arad – Oradea per trein)

Wederom een prima nacht; bij het ontbijt zien we nog  juist de moeder van Raoul, de eigenaar. Bij ons vertrek is het al zonnig; het wordt weer een warme dag. We rijden langs de drie pleinen, naar het noorden, de stad uit. De E671 is niet eens zo druk, met een prima wegdek en het blijft voorlopig vlak, met wat kleine klimmetjes tussen de riviertjes die we kruisen. Ongeveer halverwege drinken we espresso en een supercappuccino op een terras, wat nog zomerklaar gemaakt wordt. We hopen in Vinga nog wat in te kopen, maar die plaats ligt iets verder van de hoofdweg. Dan maar een reepje uit de eigen voorraad. Een dorp verder, in Şagu, biedt een minimarket uitkomst. Het fietst zo voorspoedig dat we al om 11:30 u Arad binnenrijden, de eindbestemming van onze fietsreis.

We vinden al snel een prima pension, douchen, eten wat en slapen even. Dan controleer ik nog eens op internet onze opties voor de terugreis naar Wenen. We rijden naar het station om alvast kaartjes te kopen voor morgenvroeg. In de hal zijn aan weerszijden loketten in de vorm van een klein raampje (sommige nationaal, sommige internationaal en nog een met een onbekende functie. (Dus niet één grote balie met loketten naast elkaar). Bij het internationale loket leg ik mijn voorstel voor. In haar beste Engels zegt de lokettiste dat er helemaal geen treinen vanuit Arad naar Hongarije gaan, waarin we de fiets kunnen meenemen. Arad, nota bene een treinknooppunt. Er zijn twee opties: óf de trein tot Oradea te nemen, want vandaar lukt het wel óf de grens met Hongarije over te fietsen en dán de trein te nemen. Na een espresso gaan we weer terug naar ons pension om het verder uit te zoeken, want dáár helpt ze verder niet mee. Na controle op internet, besluiten we vandaag nog naar Oradea te gaan. We pakken onze spullen weer in en zeggen de pensionseigenaar gedag. Het is ook wel wat dubieus, een kamer voor drie uur!

We denken de trein van 16:55 u naar Oradea te nemen en als we dáár de kaartjes voor willen kopen, blijkt dat we met fiets ook niet mee mogen met interregiotreinen; alléén met regiotreinen. Daar hebben we eerder bij Braşov niets van gemerkt. Het wordt dus pas de trein van 19:10 u! Nu hebben we voldoende tijd om water en brood voor morgen in te kopen en een pizza te eten. Ik regel er ook onze tweede overnachtingsplek voor vandaag in Oradea! Ruim op tijd zijn we op het perron, waar we nog tot 19:30 u moeten wachten tot de trein vertrekt. Er zit een hele groep jongens en mannen die al behoorlijk gedronken hebben. Bij een volgende halte, waar de trein wéér tien minuten stilstaat, gaan die allemaal de trein weer uit om even nieuwe drank in te slaan. Onze fietsen staan trouwens in een gewone zespersoons coupé; we moesten ze ook hoog de trein in tillen, niet direct een regiotrein! De conducteurs zijn overigens zeer behulpzaam. Mijn voorstel zou zijn om de lokettisten een tijdje stage te laten lopen in de trein, om hun oplossend vermogen te ontwikkelen.

De trein doet drie uur over 127 km. Dat komt omdat er een paar keer lang gewacht wordt op een tegemoetkomende trein, maar vooral omdat bij élk stationnetje, hoe klein ook, gestopt wordt. We stoppen zelfs bij een hoger liggend rijtje tegels, met fantasie een perron te noemen, dat alleen met een voetpad met de bewoonde wereld verbonden is. De drinkebroers zijn geleidelijk ook uit de trein verdwenen  en het laatste uur hebben we een wagon voor ons alleen. Half elf zijn we in Oradea, waar nog een loket open blijkt te zijn! We vragen aan de lokettiste of ze kaartjes tot Wenen heeft voor morgen. Dat lukt! Ook al moeten we het fietskaartje nog in de trein kopen!

Bij ons hostel staat de beheerder ons al buiten op te wachten. Hij heel gastvrij; het hostel oogt gloednieuw. Nu de druk van de ketel is qua treinkaartjes, zetten we nog een kopje koffie en thee, maken de blog af, waar ik in de trein al mee gestart was, en verheugen ons op een goede nacht.

Nog een anekdote tot besluit. In het Trotterboekje over Roemenië dat we als naslag gebruiken, staat bij Arad: “niet een stad om als eindbestemming te kiezen, maar wel leuk genoeg om op doorreis te bekijken”. Het wás onze eindbestemming, maar nu hebben we het op doorreis niet eens bekeken!

Tijdens het fietsen, realiseerde ik me dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat we in Roemenië fietsen, dat stemde een beetje weemoedig. Roemenië is ons goed bevallen.

Het was jammer dat we Arad niet konden bekijken, maar zo lopen de dingen wel eens. Tijdens de treinreis zagen we nog een aantal schaapskuddes en op het geweldige station van Ciumechiu reed nog een paard en wagen vol hooi over het perron. Ook paard en wagen zal ik wel missen; de paardenhoeven klonken altijd zo gezellig. Hopelijk gaat de reis morgen wat voorspoediger.