7 juni (Sarande- Gjilekë, 69 km)
Na een prima nacht volgt een goed verzorgd ontbijt, wat na het diner van gisteren ook wel te verwachten was. Heerlijk op het bankje in de zon: een omelet met veel verse groenten, lekker brood en rozebottelconfiture uit eigen keuken. Met een heerlijk kopje majoranathee. We praten nog even over wat onze gastheer vandaag te doen staat: twintig auto’s gereedmaken voor de toeristen die morgen weer per boot aanmeren. Daarna nemen we hartelijk afscheid. Een plek om terug te komen.
Eigenlijk is de route vandaag bedrieglijk simpel: één weg de SH8. Schijn bedriegt; we zullen vandaag op maar 69 km veel meer dan gemiddeld klimmen en de weg houdt zich ook niet aan een prettige 6 á 7 %. Eerst voert de weg door het binnenland. Het is wat bewolkt, maar vooral drukkend. Al na een km of 12 gaan we een frappé drinken in Nivicë, omdat er dan een paar regendruppels vallen en we denken dat het gaat regenen. Achteraf een slecht argument. Als we daar op het terras zitten, komen er een voor een tien fietsers aan met alleen maar dagbagage. Ik praat met een man uit Engeland en één, Pieter, uit Antwerpen. Het is een georganiseerde reis met een bagageauto. Ze volgen vandaag ook onze route tot Himarë. We zullen Pieter nog een keer tegenkomen als hij in de klim na Borsh Eugenie inhaalt, de rest doet het kennelijk rustig aan.
Een tijdje later ligt de weg op de heuvelhelling met uitzicht op zee. Tussen de dorpen ligt de weg vaak hoog tegen de helling, om dan vlak voor een plaatsje weer steil naar beneden te gaan en aan het eind weer steil omhoog (ik heb onderweg aan de achtbaan uit de Efteling zitten denken). In Lukovë kopen we bij een standje aan de weg een prima tosti, teveel voor dat moment, prima om mee te nemen. Het is inmiddels weer warm. Er komt ons een grote groep Italiaanse fietsers tegemoet, ook weer druppelsgewijs. We stoppen nog even bij een stel uit Nieuw-Zeeland dat al vanaf januari per fiets in Europa onderweg zijn. Heel leuk om ervaringen uit te wisselen!
In Himarë pauzeren we bij een tankstation. Brood met banaan en frisse perzikdrank. En voor het verkoelen: petten nat maken! Beter gezegd was: maak je borst maar nat , want als we het dorp uitrijden gaat de weg volgens de bordjes met 10% stijgen, maar zeker met uitschieters naar 12 á 14%. In een paar km gaat het van zeeniveau naar 375 m. We gaan nog een paar dorpen verder om morgen een korter traject naar Vlorë te hebben. We zien nog een helling met reusachtige cactussen, maar hier maakt men er geen tequila van (volgens de ober in het restaurant). Tegen vieren vinden we het wel genoeg. Hotel Drymades heeft alles te bieden: prima kamers, een restaurant, een tankstation en zelfs een zwembad dat ….. droog staat.
We gaan éérst wat drinken, douchen, nemen een soepje, doen een dutje en gaan nog een boodschap doen. Zojuist hebben we prima gegeten (gegrilde groenten, salade, spaghetti en risotto). Aan de schaduwkant van het restaurant is het nu prettig koel.
Terugkijkend een prima dag met mooie uitzichten, we passeren ook meerdere kloosters en een burcht van Ali Pasja op een schiereiland, maar we hebben alle energie nodig gehad voor de veeleisende route.
Het was een erg mooie route vandaag en de temperatuur was meestal prima, maar we hebben wel hard moeten werken vanwege de steile hellingen. Soms kom ik met moeite aan 4 km per uur, ik heb zelfs een klein stukje gelopen en dat gebeurt mij niet vaak. Bij de haarspeldbochten staat regelmatig dat men niet harder dan 20 km per uur mag rijden, zo steil is het dan. We hebben weer veel kuddes schapen en geiten gezien en ook vaak koeien, gelukkig zonder vervelende honden.
Morgen beginnen we meteen met een helling in het dorp en even later krijgen we een échte klim met veel haarspeldbochten, die we vandaag al tegen de helling aan zagen liggen. We weten dus al een beetje wat ons te wachten staat.
