donderdag 13 en vrijdag 14 juni (Oradea – Wenen met diverse treinen, Wenen – Amsterdam per Flixbus)

We slapen een uurtje uit in dit prachtige nieuwe hostel, ontbijten op ons gemak en gaan richting station. We hebben zelfs nog tijd voor een espresso, inkopen en om ons resterende Roemeense en Hongaarse geld om te wisselen. De trein van 10:16 u brengt ons immers direct naar Wenen. Er blijkt geen fietsvoorziening te zijn als we instappen: dus maar in het portaal van de achterste wagon, waar verder toch niemand door hoeft. Een tijdje na het vertrek komt de conducteur; dit is geen trein met fietsvoorziening, er zijn ook geen fietskaartjes te koop en doet er verder het zwijgen toe. Een tijdje hopen we dat het gedoogd wordt. Tot we de grens met Hongarije passeren. Behalve de douaniers voor de paspoortcheck komt er ook een nieuwe conducteur die vooral op “regels” gericht is, en ons terplekke verzoekt uit te stappen / de trein uit zet. Daar staan we dan in Biharkeresztes, een gehucht in Oost-Hongarije. We gaan naar het stationsloket. De lokettiste gaat zélfs nog een goed woordje voor ons doen bij de conducteur, vergeefs. Wij zijn bezorgd dat er weliswaar opties zijn om verder naar het westen te komen, maar dat het totaal niet zeker is dat we vanavond op tijd zijn voor de gereserveerde Flixbus in Wenen. In de eerste twee uur komen we amper 10 km verder!

Een uur later komt er een trein die ons verder zal brengen; het duurt een tijdje voor er een Hongaarse locomotief aan gekoppeld is ; de Roemeense gaat weer terug. In deze trein naar Puspokladány hebben we een conducteur die ons een reisschema voortekent, waarmee we Wenen op tijd lijken te halen. Heel behulpzaam! Na deze rit komen we in een trein die zelfs helemaal tot Boedapest rijdt, maar wel naar een ander station (Nyugati) als vanwaar we naar Wenen gaan (Keleti). Daarom zouden we een stad eerder al moeten overstappen op een trein naar Kileti. Met de conducteur in déze trein overleggen we of het haalbaar is om van het ene naar het nadere station te fietsen. En passant geeft hij ons nog wel een boete omdat we geen geldig fietskaartje hebben. Behalve de onzekerheid speelt ook de temperatuur van dik boven de 30°C. een rol. We zijn bekaf als we in Nyugati uitstappen.

Het is grappig en doet ons ook wel goed om weer door Boedapest te fietsen. Een kwartiertje later zoeken we in Keleti het loket om onze status te legaliseren. Met gereserveerde zitplaatsen voor ons en de fietsen. Hoera! Het glas tussen mij en de lokettiste voorkomt ook dat ik háár omhels! (Nu moet Eugenie er aan geloven.) We zijn blij met de airco in de Sparwinkel, kopen fris water en een sandwich en bekomen fysiek en mentaal. En als je dan in de heerlijk koele trein met airco van de ÖBB komt, met een prima werkplek voor de laptop, heb ik ineens weer energie om deze bizarre dag te reconstrueren.

Het was een vermoeiende dag, maar gelukkig gaat het wel goed. We zagen net vanuit de trein de Donau weer. Nu maar hopen dat we vannacht in de bus wat kunnen slapen. Wat zal ik blij zijn als ik in mijn eigen bed lig.

Rond 20:30 u zijn we in Wenen. In de stad wordt het langzaam koeler na een warme dag, als we vanaf het station richting Donau fietsen. Het busstation ligt daar onder het viaduct van de A23. Als we precies weten waar we moeten opstappen, gaan we in de buurt wat eten: prima salade en noedels en spinazie. In dit busstation, komen met name de lange afstandsdiensten. Je ziet het ook in de wachtruimte: mensen met grote koffers en tassen, met allerlei nationaliteiten.

Als we om 22:30 u per Flixbus vertrekken is die maar half vol; prettig zo hebben we elk twee zitplaatsen. Dwars op de stoelen probeer ik met de benen opgetrokken, te slapen. In de loop van de nacht pikken we in Passau, Regensburg, en veel andere Duitse steden nog mensen op. Een aantal passagiers gebruikt die korte stops om buiten even te gaan roken. Tegen de ochtend komt er een groep jonge mannen in zwarte t-shirts met opdruk de bus in, luidruchtig, met een flinke drankvoorraad. Een voetbalelftal dat in Keulen hun kampioenschap gaat vieren. Als ik met een van hen in gesprek raak, blijken het niet de kwaadsten. Na Keulen en Düsseldorf wordt het weer rustig in de bus. Jammer genoeg zijn de stops te kort om dan even ergens koffie te halen. Er is ook geen échte pauze ingepland. Door wat files onderweg zijn we pas rond 16:30 u in Amsterdam Sloterdijk. Een beetje stijf, wat licht in het hoofd vanwege weinig slaap en met dikke enkels van het zitten, gaan we de bus uit.

Als ik mijn fiets van de drager pak, blijkt de achterband lek! Ik leg er een nieuwe binnenband op onder het oog van een Frans stel, waar we nog even mee praten. Omdat we tot 18:30 u niet met de fietsen in de trein mogen, gaan we naar het restaurantje van dag 1 voor opnieuw een kop soto ayam-soep en een salade. Op ons gemak nemen we daarna de trein naar Utrecht die vanaf station centraal steeds voller wordt met mensen met wielrenfietsen. Morgen blijkt “Limburgs mooiste” te worden verreden. We praten wat met een jongen die vaker in Bulgarije heeft gefietst; ook een aanrader! In Den Bosch missen we nét de aansluiting naar Breda. Daar zien we een vrouw die met fiets en bepakking terugkomt van een fietstocht naar Rome. Tot Tilburg wisselen we ervaringen uit. Tegen half negen zijn we in Breda, dan is het leuk en een beetje vreemd om weer door de stad te fietsen. Onder het genot van een pilsje melden we ons weer thuis bij de buren die voor ons huis gezorgd hebben.

De terugreis was heel vermoeiend, maar als je dan weer thuis bent, ben je dat ook weer vlug vergeten.

Alles bij elkaar kijk ik terug op een heel fijne vakantie. Ik ben blij dat we voor Roemenië gekozen hebben, want het is een heel mooi land en wat het belangrijkste is: de mensen zijn erg aardig. We hebben heerlijk gefietst en veel mooie dingen gezien. En wat voor mij belangrijk is; het fietsen en ook het klimmen ging nog vrij behoorlijk.

Alvast bedankt voor al jullie reacties en goede wensen. In deze blog is het wel veel om ons en onze ervaringen gegaan; in de komende tijd ervaren we graag hoe het met jullie gaat!

Eugenie en Wim