12 mei (Veles – Prilep, 84 km)

Na een goede nacht staan we weer vroeg (7:00 u) op. Bij het ontbijt denkt de ober ons blij te maken met véér eieren in een of andere vorm. Ik vraag om één gekookt ei; er worden er vier geserveerd. Daarnaast een beetje kaas en jam, kennelijk geldt hier vrijdag ook als vastendag. Geen yoghurt, fruit of sap.

Het is nog heiig, met de dreiging van regen als we vertrekken. De rijbaan op de brug is nog steeds afgezet, er is geen werkman te bekennen, maar wij kunnen veilig over. We volgen de tweebaansweg naar Gradsko, met een beetje tegen-wind. Daar maar vast een eerste koffie voor we een paar km verder bij de opgravingen van Stobi komen. Hier is een compleet Romeins dorp van voor onze jaartelling ontdekt met amfitheater, badhuizen en woningen. In de eeuwen na Christus zetelde er ook de bisschop. Ook daar zijn overblijfselen van. Opvallend zijn met name de mozaïeken, deels beschermd door grote tenten. Zeer de moeite waard om hier iets voor om te rijden.

Inmiddels is het zonnig en het wordt nog warm vandaag. We gaan weg 106 volgen die twee riviertjes, eerst de Crnar en later de Raec stroomopwaarts volgt. Het eerste deel heel geleidelijk met ca 3%; daarna 6 tot 8 % om het hoogte-verschil van 900 m te overbruggen. Op de zwaarste stukken brandt de zon, het is 34 °C. Maar één remedie, veel drinken, je pet nathouden en heel rustig verder gaan. Deze klim biedt ons wel weer mooie uitzichten. De afdaling vraagt alle concentratie, de weg is weliswaar goed, maar door de wind in combinatie met passerende vrachtauto’s moet je goed opletten.

Iets na drieën bereiken we Prilep, we rijden door het centrum, en kiezen hotel Dion, iets buiten het centrum. Van de vier sterren op het naambord waren er twee sterren afgevallen, in lijn met de kwaliteit die geboden wordt. Overigens wel een vriendelijke ontvangst. We drinken een cola om de ergste dorst te lessen en Ik ga de tekst en foto’s van gisteren uploaden, omdat dat gisteren niet lukte. Douchen en dan op weg naar het Aartsengel Michaelklooster, dat aan de noordkant van Prilep hoog tegen de rotsen ligt. Weer en klim van 100 meter, maar als we er komen, blijkt het al gesloten, jammer, want de voorinformatie beloofde veel goeds.

Terug in het centrum doen we wat inkopen en ik informeer bij een fietsenzaak naar smeermiddel voor de ketting. Ik wil graag een kleine spuitbus i.v.m. het gewicht, maar voor ik die kan afrekenen is de man al met zijn eigen grote spuitbus in de weer, goed bedoeld hoewel ik liever geen siliconen­spray gebruik, maar zoveel vriendelijkheid kunnen we niet weigeren. Vóór de winkel, of eigen lijk is dat maar een kotje, is Slavko in de weer met twee van zijn kennissen erbij, telkens gestoord al er andere klanten wat komen vragen. Een situatie die je niet kunt verzinnen, maar gewoon moet ondergaan. Ik mag onder geen beding betalen, maar we moeten wel koffie met hem en zijn maten drinken. Half in het Engels, half in het Duits. Hij wordt pas écht trots als hij een foto met accordeon laat zien, dat geeft een connectie met Eugenie die zelf ook speelt en wat later staan we in zijn winkeltje zelfs een YouTube filmpje van zijn accordeon spelende dochter te bekijken. Met een foto van ons allen kunnen we deze bijzondere sessie afsluiten.

Het is al 19:00 u, we zoeken snel een plek om te eten. Aan de rand van het centrale plein kijken we naar de flanerende mensen.  We hebben na zo’n warme dag veel dorst en ook wel trek: de salade, pizza en giro’s en frites zijn oké. Het schemert al als we weer terug fietsen. We kijken nog even bij de demonstratie van een Macedonische nationalistische groepering die eerst al langs het plein trok en nu stilstaat voor wat woorden en strijdliederen. Gelukkig  gaat het er ontspannen aan toe. Ook de aanwezige agenten reageren ontspannen. Inmiddels is het na negenen en kijk ik terug op een dag met veel wendingen (een Romeinse opgraving, een col met 900 hoogtemeters beklimmen terwijl het 34°C. is, een gemist klooster, de interactie met de fietsenwinkelier enz.) Je blijft je verbazen.

Het was weer een leuke en soms vermoeiende dag. De route was heel afwis-selend, soms tussen wijngaarden en boomgaarden (o.a. perzikboomgaarden), later weer mooie bergen en soms door kloven.

Prilep is een aardige stad, met ook weer een grote bazaar, waar ook het fietsen-zaakje voor Wim in zat. De stad is heel gezellig, heel levendig en vanwege het heerlijke weer zijn ook de terrasjes goed bezet. Morgen schijnt het weer mooi weer te worden.