18 juni (Colle Isarco – Breda, per trein)

Na een goede nacht in een pension van een vriendelijke oude dame, zitten we al om 7:00 u aan het ontbijt. Formeel zitten we nog in Italië, maar het is weer een Oostenrijks ontbijt. Semmelbrötchen, ham en kaas, yoghurt enz. We zijn al vroeg op het station, waar we de kaartjes tot het volgende station Brenner kopen en nog tijd hebben voor een espresso. Op het perron zien we dat er ook treinen doorrijden naar Innsbruck. Als we in Brenner komen, kunnen we daar niet de hele reis naar Breda regelen en nadat we er achter komen waar je de kaartjes voor Innsbruck moet kopen, nl. op het perron, komt die trein ook stipt op tijd. Als we vragen waar de fietsen moeten staan, zegt de conducteur, dat deze trein geen mogelijkheid voor fietsen heeft! Hij is echter gevoelig voor ons verzoek tóch mee te mogen en uiteindelijk kunnen ze in de allerlaatste wagon staan. Gelukkig zijn wij de enigen met fietsen hier.

In Innsbruck hebben we alle tijd om aan het loket onze verdere reis te regelen. Het wordt iets anders dan we dachten, omdat de mogelijkheid van reserveren al gesloten is; onze route lijkt nu géén reserveringen nodig te hebben. In deze trein zitten we bij twee Duitse fietsvrienden, op weg naar de Isar. Er lijkt álle ruimte, maar voor we vertrekken staan er al tien fietsen en dat wordt de komende haltes alleen maar méér. Veel mensen die deze mooie zondag benutten om in de bergen te gaan fietsen, waarschijnlijk helling af. We rijden door een berggebied dat onnatuurlijk mooi is, alsof het een modeltreinbaan is. Vaak hoog langs de helling met uitzicht op het dal. Tegen de tijd dat we in Garmisch Partenkirchen zijn, heeft het fietsprobleem zich al weer opgelost. Daar is het wéér overstappen; nu naar München.

Na een stukje lopen vinden we daar het perron. Er staat al een groep van vier fietsers, mannen uit Duisburg die net van Venetië terugkomen. Ook met hen wisselen we ervaringen uit, o.m. over Schotland en Noorwegen. Als we in de trein willen stappen, blijkt dat er tóch een reservering voor de fietsen nodig is! We hebben geluk, op de reservering van twee mensen die toch geen fiets hebben meegenomen, kunnen we mee! Op naar Duisburg! Tijdens de reis blijkt dat Eugenie niet begrepen had dat wij beiden nu toch een geldige reservering hebben en ze is bij elk station dat er fietsen bijkwamen, bang geweest dat we toch problemen zouden krijgen. De trein zit ook écht vol. De airco van de trein is nu ook niet meer toereikend. Ik heb de energie nu niet om al een stukje blog te schrijven.

Ik praat nog een tijdje met het meisje naast mij, dat mijn nieuwsgierigheid wekte omdat ze een artikel in het Nederlands zat te lezen. Het blijkt een Duitse die ook in Amsterdam gestudeerd heeft en nu aan het promoveren is op een boek van Doeschka Meijsing. We hebben het over de effecten van het huidige rendementsdenken (valorisatie) op cultuur en geesteswetenschappen. Daarna moet ze zich weer op haar artikel concentreren.

Vanaf Mainz rijdt de trein langs de Rijn. Het is leuk te zien waar we gefietst hebben toen we jaren geleden naar Rome fietsten. Het is een lange zit tot Duisburg, zó dat Eugenie een station eerder denkt er al te zijn. In Duisburg helpen de vier fietsers ons om alles tijdig uit de trein te krijgen, omdat we niet zoveel tijd hebben voor overstappen. Het lukt; we komen in een rustig stoptreintje, het is inmiddels veel rustiger en we praten wat met een andere fietsster. De conductrice komt langs met kaartjes met een QR-code om in het eindstation door de poortjes te kunnen. Wij denken dat ons kaartje volstaat. De overstap in Arnhem gaat ook soepel. In een bijna lege trein rijden we het laatste deel naar Breda.

Iets voor twaalven staan we daar voor de uitgangspoortjes en blijkt de scanner de codes op onze kaartjes niet te herkennen. We proberen meerdere keren; drukken ook op de alarmknop voor assistentie, er gaan wel bellen af, maar geen poortje beweegt en er komt niemand opdagen. Ik klim er overheen en ga in het station kijken: niemand te zien! Dan tillen we fietsen en bagage maar óver de poortjes. Hulde aan het “mooiste station van Nederland”. Het is vreemd om weer door Breda te fietsen, waar het doodstil is op straat.

Het was vandaag weer een vermoeiende dag reizen, maar uiteindelijk is alles goed gegaan. Ik ben blij om weer in Breda te zijn.